Relentless Wyoming

1 juni 2018

Ik ben twee of drie dagen geleden uit het casino van Lander vertrokken.
De eerste twintig mijl is prima fietsen. Prettige temperatuur, graad of 75, redelijk vlak, meest wind mee.
Nadat ik om een canyon heen ben gefietst, begint het vanuit het niets hard te waaien en te regenen. Het is ineens donker. Ik zie het niet zitten m’n regenkleren uit m’n tas te halen. Er is nergens een paal, een hek of wat ook om m’n fiets tegenaan te zetten en op de stander gaat niet werken vanwege de wind. Bovendien, het regent zo hard dat m’n spullen direct nat zouden worden. Ik besluit door te fietsen en ben in een kwartier doorweekt. Op dat moment begint de twintig mijl vier, vijf en zes procent klimmen. Mooi! Heb ik alle ellende maar in één keer. Het worden twee zware uren.
De regen houdt op en het wordt weer aangenaam weer. Ik vermoedt dat ik zo langzamerhand wel in de buurt van Jeffrey City zal zijn. Daar kan ik bijkomen en besluiten of ik verder fiets of er voor vandaag mee ophoud. Ik ben kapot na twee uur harde regen, wind, kou en klimmen.
Op een gegeven moment in de verte een bord. Fijn! Wat zal er op staan? ‘Adopt a highway’ of ‘Jeffrey City 5’ of iets anders wat beschaving (lees: bijkomen) aankondigt ….?
‘Jeffrey City 36’, staat er op. Ik heb afstand en tijd totáál verkeerd ingeschat.
Tussen Jeffrey City en waar ik ben, is niks. Dus eerder stoppen en eventueel slapen, zit er niet in.
Achteraf is het meegevallen. Het blijft lekker weer en ik heb wind mee. Om half zes ben ik in JC. Dat is eigenlijk niet meer dan een paar ‘trailer parks’, stukken grond waar grote stacaravans op staan waar mensen in wonen; een paar vaste huizen, twee benzinepompstations waarvan één buiten gebruik en een café.
Volgens mijn informatie moet er een camping zijn. Ik loop het café binnen. Na een paar ‘Helló-ó-ó!’s komt een man met één oog, een paar tanden minder en moeilijk lopend naar me toe. ‘Well, I don’t know about campgrounds in Jeffrey’s, but if you need a place to sleep …’ en hij legt me uit waar de kerk is. Die is een halve mijl buiten het dorp – ‘You can’t miss it’.
Inderdaad, buiten het dorp, middenin het veld, staat een oude kerk. Bij de achterdeur een A4-tje in plastic waarop staat dat de kerk open is voor fietsers, dat de fiets mee naar binnen mag, dat de douches daar-en-daar zijn en nog wat instructies.
Ik doe de deur open en sta in een grote, kille, verlichte zaal.
Het voelt een beetje onwennig.
Ik kan het me niet voorstellen, maar er hangt een bord waarop staat dat er elke zondag dienst is – ‘Everybody Welcome’.
Aan de andere kant van de ruimte meerdere deuren en een gang.
Ik laat de fiets staan en loop door de zaal de donkere gang in. De lichtknop doet ‘t. Links en rechts deuren. Een heren-wc met douche. Niet superschoon, maar heel ok. Een dames-wc met douche waar het enorm stinkt. Een pikdonkere kamer. Als ik het licht aan doe, zie ik een matras op een smoezelig hoogpolige tapijt. Nog zo’n kamer, maar nu met een slaapzak op een hoopje in een hoek van de kamer. Een deur waarop staat ‘private’ die op slot zit. Achter een andere deur weer een donkere kamer. Het licht doet het niet en er staat van alles, maar ik zie niet wat. Martelwerktuigen…? Materiaal om sektarische rituelen mee uit te voeren …? De ambiance werkt op m’n fantasie.
De kamers aan de andere kant van de gang hebben een klein raampje. In de ene kamer een matras op de grond met een laken er overheen en een slaapzak erop. In de andere kamer een stretcher.
In hoekjes, op planken en in vensterbanken liggen ondefinieerbare korrels en ik vraag me af hoe die er zijn gekomen. Gegroeid, gevallen, onbevlekt ontvangen …?
Ik weet nog niet welke kamer de mijne gaat worden vannacht. Ik kan ook mijn tent opzetten. Ruimte genoeg.
Ik loop weer naar de grote ruimte en open de andere deur. Ik kom terecht in een grote keuken waar tafels en stoelen staan. De muur is volgeschreven met teksten van soortgenoten: hun namen, waar ze vandaan komen, welke route ze doen …
Een fornuis. In de enorme koelkast broodbeleg, allerlei sauzen, flesjes met water.
Een koffiezetapparaat, koffie, een houtkachel, een radio, bijbels, cd’s, wegwerpborden en -bestek …
In de keukenkastjes bekers, potten, pannen …
Alles is er! Ik kan hier weken blijven.
Ik loop naar buiten en ga in de zon zitten. Ik heb een enorme tuin helemaal alleen voor mezelf. Ik kan hier wildplassen, in m’n nakie rondlopen; niemand die het ziet!
Ik hang m’n natte spullen over de balustrade van de trap en ga zitten. Op nog geen twintig meter afstand staat een hert naar me te kijken. Ik kondig zachtjes aan dat ik m’n telefoon ga pakken om een foto maken. Op het moment dat ik wil knippen rentie weg. De hele avond hoop ik dat hert terugkomt, maar ik zie hem niet weer.
Ik overweeg serieus m’n tent op te zetten, want ik vind het toch wat ‘scetchy’, zoals Amerikanen zeggen. De geluiden van zo’n groot, leeg gebouw; die kamers met spinnenwebben, lakens, slaapzakken waar weet-ik-veel-wie op geslapen en gedaan heeft; deuren die niet open kunnen of waarvan je niet weet wat er achter gebeurt…
Ik besluit binnen te slapen. De tent morgenochtend niet hoeven af te breken, scheelt een hoop tijd. Ok, ik zal wel niet veel slapen, maar ik vind het concept zo mooi!
Ik besluit op de stretcher in het kleine kamertje met raam te slapen. Ik leg m’n matje bovenop de stretcher, slaap in m’n eigen slaapzak en heb m’n mes en berenspray op een stoeltje ernaast.
Het is de eerste keer dat ik zonder douchen ben gaan slapen. Wel tanden gepoetst!
Om een uur of tien een pickup op ‘mijn’ erf. Ik hoor de deur van kerkzaal opengaan. Daarna niks. Ik schiet m’n bed uit, loop de zaal in. Het licht is uit.
Ik had het bewust aangelaten.
Ik roep …
Geen reactie.
De pickup rijdt weg.

Ik heb niet geweldig geslapen, maar ben opgetogen om acht uur ’s ochtends van m’n stretcher gesprongen. Verse koffie! En ik had ’s nachts bedacht tosti’s te gaan maken voor ik weg zou fietsen. Aldus gedaan.
Ik heb mezelf op de muur geschreven - pasfoto en Engelse en Nederlandse quote op het prikbord.
Alles netjes achter gelaten.
Buiten ‘Thank you, JC!’ geroepen, voor ik op de fiets stap.

Goed en wel op de weg, zie ik heel in de verte een soortgenoot aan komen. Het duurt nog ruim een half uur voor we elkaar spreken; in Wyoming kan je ver kijken.
Jay komt uit Colorado en doet een deel van de TATB. Hij is thuis in Colorado begonnen en fietst naar Astoria, Californië. Hij vertelt dat hij veel last van z’n enkel heeft ‘I go real slow’ en fietst ongeveer 65 mijl per dag. Ik heb nergens last van, maak dezelfde afstanden en vind dat al goed van mezelf!
Ik vertel hem dat hij ijs kan vinden in het vriesvak in de kerk.
Met een knuffel en ‘good luck’s gaan we uit elkaar.
Ik fiets lekker die dag. Goed weer, warm, wind mee en nagenietend van de onverwachte verrassing die de kerk van Jeffrey City was.
In Rawlins zoek ik de Walmart op, koop lekkere dingen en fiets naar de camping.
De camping ‘Western Hill’ ligt in een hoek waar Interstate 80, de 789/287 (heb ik twee dagen op gefietst) en een paar aansluitingen bij elkaar komen. Een lawaai!
Niet geweldig geslapen, maar ach. Zeker nu het een paar dagen later is, geen punt, want dat zal ik toch inhalen!!

Ik heb het gedaan! Op de Interstate gefietst. Mijn route ‘told me so’. De I80 heeft een hele brede shoulder. Ik had wind mee en dat werd versterkt met elke vrachtwagen die voorbij raasde. In een truckstop een paar mijl voorbij Sinclair heb ik pauze gehouden. Ik moest nog ontbijten.
Alles kan en mag daar! Je eigen koffie schenken, je maaltijd opwarmen, bestek pakken. Je kan er allerlei lekkere dingen kopen.
Vrachtwagenchauffeurs draaien hun enorme combines het terrein op, tanken, ‘Hey, what’s up?!’, ‘Hey, how are you?’ (geen antwoorden) eten en drinken en gaan weer verder.
Ik heb duidelijk laten zien dat ik een fietser was. Outfit (uiteraard), fiets pontificaal vóór het raam waar ik zat … Ik had stiekem de hoop dat één van de vrachtwagenchauffeurs mij een lift aan zou bieden. Het is namelijk één van mijn stille wensen een lift te krijgen in een enorme Amerikaanse vrachtwagen van tientallen meters lang en een paar meters boven de grond. Dus tegen de chauffeurs die belangstelling toonden, heb ik heel vriendelijk lachend en knipperend met de ogen verteld dat ik de Interstate heel spannend vond, dat het tot nu toe prima ging en dat het wel erg warm was vandaag (80 graden minstens) …
Maar nee, niemand die me een lift aanbood.

Ik vond het fietsen op de I80 meevallen. Eigenlijk best leuk en spannend. Weer een ervaring rijker en een uitdaging aangegaan.
In Walcott heb ik LaRae gebeld. LaRae werkt bij Joke op kantoor en haar ouders hebben een camping langs de route waar ik fiets. LaRae heeft me uitgelegd waar de camping is en haar ouders ingelicht. Het was een leuk vooruitzicht via via-bekenden te treffen. Fietsen tussen Walcott en Saratoga was zwaar. Het was heet en ik had een harde wind tegen. Het deel tussen Walcott en Riverside staat bekend om zijn harde, veranderlijke winden en de tornado’s.
Eenmaal in Saratoga was ik helemaal kapot. Ik ben naar een tankstation gegaan en heb LaRae ingelicht. Haar vader zou me op komen halen. Ik heb me tegoed gedaan aan koffie, een dikke tonijnsandwich, een havermoutmuffin en nog meer koffie. Ondertussen kletsend met het meisje dat er werkte.
Het was fijn LaRae’s vader te treffen. Een goedlachse, spontane man die gelijk begint met grappen: ‘Do you have enough stretch cords? Your bike won’t fit in my pickup, so I’ll have to pull you and greet every time you shoot by! Haha! You might make it earlier to the campground than me! Haha! Oh, Charlene and I were looking forward so much to meeting you.’
Ik maak kennis met Charlene en opnieuw met Aubrey en RaeLin - LaRea’s zus en haar dochter van veertien. Charlene heeft de tranen in de ogen als we kennis maken. ‘I said to LaRae: Is this Bo-woman ever gonna make it? The wind and the heat today is terrible! I was afraid you’d wanna stay in Walcott.’ In Walcott blijven? Echt niet! Daar is niks. Alleen een benzinepompstation met een mevrouw die me vertelt dat er een paar dagen geleden een tornado was.
De familie Dirksen en ik klikken goed. We hebben veel gezamenlijke kennissen. LaRae en Joke plus familie, natuurlijk. De Dirksens waren vroeger Mennonieten. Joke en haar gezin wonen tussen de Mennonieten - een conservatieve geloofsgemeenschap. Vrouwen dragen jurken en bedekken hun hoofd. Mannen laten hun baard staan. In de kerk zitten mannen en vrouwen apart. Radio en internet mogen alleen als het functioneel is, bijvoorbeeld om na te gaan wat het weer gaat doen. Mennonieten trouwen jong met diegene die de ander als eerste iets langer aankijkt en zorgen dan voor nakomelingen. Liefst veel.
Joke en Fred hebben zakelijke en vriendschapsrelaties met Mennonieten. Ze zijn jaren naar hun kerk gegaan en wij als wij bij hen waren dus ook. Vanaf de eerste keer dat ik naar de Mennonietenkerk ging was ik geïntrigeerd en geïnteresseerd. Ik kwam en kom er graag als ik bij Joke en Fred ben. Het is duidelijk, warm en oprecht.
Na drie dagen met Charlene en Raymond opgetrokken te hebben, weet ik ook van een andere kant.
Charlene en Raymond zijn ‘expelled’, omdat hun ideeën liberaler waren en omdat ze hun twijfels verwoordden. Charlene vertelt dat ze daarna altijd aan een aparte tafel aten als ze bij haar ouders op bezoek was/waren. Charlene’s moeder vond dat vreselijk, terwijl Raymond en zij daar niet veel last van hadden.
Als er ’s avonds lekkere dingen op tafel kwamen, mocht de hele familie wel bij elkaar zitten. ‘So, when the food is not prayed over everyone can sit at the same table’, had Aubrey als puber ooit eens geconstateerd.
Charlene en Raymond runnen een camping in de bergen bij Saratoga. Mooi daar!
Ik waste mezelf en m’n kleren in de rivier. We hebben herten, een vos en antilopen gezien. We hebben in natuurlijke, hete mineraalbronnen gebaad.
En ik sliep daar elf, twaalf uren per nacht.
Vanmorgen afscheid van hen genomen in Riverside. Ze hebben me een eind op weg geholpen, omdat in de bergen veel zand-/steenpaden, ‘dirt roads’, zijn.

Ik ben nu in Walden. Het was warm vandaag. Graad of negentig. Nu ik weer in de buurt van bergen kom en hoogte maak, koelt het iets af.
Ik ben drie soortgenoten tegen gekomen. De laatste was een dame van mijn leeftijd die dezelfde kant op ging. Ik haalde haar in. Ze schrok toen ik haar groette. Ze vertelde dat ze ‘low on sugar’ was, ‘I’m totally outta food.’ Ik heb haar koekjes, tonijn en brood gegeven. Ik was helemaal volgestopt door Charlene en kon mooi iemand anders helpen. Ze vertelde dat ze best vier dagen zonder eten kan, als ze maar nu en dan suiker en zout krijgt.
Ik kan me daar niets bij voorstellen! Ik vréét sinds ik aan dit project ben begonnen!
Ik dacht ook: Leuk! Kunnen we samen op fietsen. Lekker kletsen …
Maar haar tempo lag zóveel lager. Ik heb me verontschuldigd en ben vooruit gefietst.
Ik heb gedoucht, twee wijntjes gedronken, twee A4tjes getypt en zie haar net het dorp in fietsen.
Ik denk dat ze toch wat meer moet eten.

Wyoming is ‘relentless’.
Het is heel dun bevolkt. Het heeft wisselende, extreme weersomstandigheden en het feit dat het zo uitgestrekt is, maakte dat ik me verkeek op de afstanden.
Afgelopen dagen veelal ‘no service’ op m’n telefoon en geen wifi.
Mijn moeder is vandaag 82 geworden en ik kan haar niet bereiken.
Sinds een paar uur in Colorado.
Het is anders fietsen, want zus Joke is een week geleden voor vakantie naar Europa vertrokken. Het feit dat ik op hetzelfde continent was, gaf een gevoel van geborgenheid. Nu ben ik vogelvrij.

Vanaf hier moet ik de bergen weer in. Heb ik zó géén zin in!! De hoogste is de Hoosier Pass na Breckenridge van 11500 vt. Zal nog wel een dag of vier duren voor ik zover ben. Morgen de Willow Creek Pass van 9500 vt. Pfff.
Ik heb een hekel aan klimmen, weet ik inmiddels. Hoe getraind ik zo langzamerhand ook ben; die hoogte vind ik niet leuk. Als ik aan het klimmen ben, kan ik soms ineens vreselijk buiten adem raken of licht misselijk worden. Het trekt altijd weer bij, maar echt gewend ben ik nog steeds niet.
Na de Hoosier Pass is het klimmen voorbij! Eindelijk!