pieken

7 juni 2018

Eergisteren vanuit Walden naar Hot Sulphur Springs gefietst. Na een uurtje fietsen, kom ik twee soortgenoten tegen. Hij klein en ‘stocky’; zij lang, slank en vol tatoeages. We vertellen elkaar hoe het gaat, waar je gratis kan kamperen, voor weinig geld kan motellen, waar supermarkten en wasserettes zijn (niet dat ik er gebruik van maak, maar omdat het nodig zou moeten, vallen ze me onderweg wel op) en welke route we doen.
Ik vertel hen dat ik zeker van plan ben de Willow Creek Pass te halen vandaag. ‘Oh, it’s so beautiful up there. You’ll love it.’
Amerikanen zijn in het algemeen positief, stimulerend en persoonsgericht (‘You’ll be fine. You can do it!’), bevestigend bij voorbaat (‘You can’t miss it!’), relativerend (‘Sure, no problem.’) en servicegericht. Ik ben regelmatig geholpen in winkels en bij benzinepompstations met dingen die totaal niets met hun beoogde dienstverlening te maken hebben. Er werd gegoogeld en gebeld naar campings en motels; ik mag hun telefoon gebruiken als die van mij ‘no service’ laat zien – komt nogal eens voor; routes worden uitgeprint, -geschreven en -gelegd.
Ik had het er met Charlene over toen zij vroeg hoe ik Amerika en de Amerikanen ervaarde. Ik heb als alleengaande reiziger in niet-bij-uitstek-fietsland veel baat bij hun dienst- en klantgerichte mentaliteit. In Nederland zijn wij geneigd aan onze functieomschrijving vast te houden en door te verwijzen als het daarbuiten valt.
Daarbij: het korte termijngericht positieve en gemakkelijke van ‘de Amerikaan’, wie of wat dat ook moge zijn, vind ik een prettige tegenhanger van mijn geestesnatuur. Ik heb de neiging zwaar op de hand te zijn, zaken kritisch te benaderen en stil te staan bij wat mis kan gaan.
‘No problem!’en ‘You can do it!’ is altijd fijn om te horen.
Ja toch?!

De Willow Creek Pass viel mee. Die is ruim 9500 voet hoog, maar ik zat in Walden al op ruim 8000. Ik heb het klimmen wel gevoeld, maar het ging prima.
En inderdaad, wat is het daar mooi! Allerlei soorten loof- en naaldbomen en soms een verkoold stuk bos, omdat er in de recente geschiedenis branden zijn geweest. Daaronder zie je dan weer jonge bomen en bloemen in geel, rood, paars en wit opkomen, alsof de natuur wil zeggen: Niets is voor altijd vernietigend.
Het rook er naar citroen, muskus, lavendel en kruiden.
Voorbij het hoogste punt stroomde de Colorado River met me mee.
God is dichtbij, heb  ik een paar keer gedacht.

Ik heb gratis gekampeerd in Hot Sulphur Springs. In de ‘National Forests’, Amerikaanse Staatsbosbeheer, zijn bijna altijd gratis campings. Op zo’n camping zijn nauwelijks voorzieningen, maar wel een mooie omgeving.
De beheerder wees me een mooi plekje ‘between the trees’. Tussen die bomen lag een dood beest dat al niet meer terug te brengen was tot zijn soort, maar nog prima als kleedje voor de kachel had kunnen dienen. 
Ik heb mijn tent op gepaste afstand opgezet.
Hot Sulphur Springs ligt tegen een prachtige canyon en heeft natuurlijke, warme mineraalbaden. Om daarin te mogen betaal je twintig dollar. Het is behoorlijk toeristisch.
De baden in Saratoga zijn gratis.
Waarom in HSS zoveel geld betaald moet worden, komt (denk ik) omdat HSS Colorado is en CO trekt vanwege de bergen en het groen meer toeristen. CO is ook dichter bevolkt dan Wyoming.
Ik heb me gewassen in de Colorado River. Shampoo, zeep en tandpasta mee. De fietsbroek aan een overhangende tak in het water, zodat daar veel water doorheen stroomt. Zo deed ik het in Saratoga ook.
En vroeg naar bed. De camping ligt naast treinrails waar de Amtrak-trein overheen gaat. Maar goed dat ik dat van tevoren wist, want anders had ik gedacht dat er een aardbeving was. Het gedreun is één ding, maar in Amerika toeteren treinen als ze door bewoond gebied gaan. En dat is geen bescheiden toeter!
Ik heb lang gelegen, maar niet veel geslapen.
Gisterochtend naar Kremmling gefietst, zeventien mijl verderop, voor ontbijt en boodschappen. Ik was nagenoeg door mijn eten heen. Mijn ontbijt was maischips met guacamole, yoghurt met noten en rozijnen en lekkere koffie. Allemaal bij de supermarkt aldaar.
Bij het tweede kopje koffie weer geprobeerd mijn ouders te bellen. Mem was een paar dagen geleden 82 geworden, maar veelal ‘no service’. Nu lukte het!
Zo fijn hen te horen en ik denk ook dat ik daarom vrij gemakkelijk de WC opfietste.
 
Er waren nog wel wat ongemakken gisteren, hoor! Laten we het niet te mooi maken!
Ik ben eergisteren, tussen Saratoga en Walden, behoorlijk verbrand. Armen, bovenbenen en nog wat ondefinieerbare (in de zin van: hoe kan een mens dáár verbranden?) plaatsen op m’n huid waren knalrood en ’s avonds pijnlijk. Ik heb gisteren dan ook in lange mouwen en lange broek gefietst, terwijl het negentig graden was. Heet! Zweten! Ik stelde me voor hoe fijn het zou zijn de koude douche die ik in het dure hotel in Yellowstone had nu te hebben of de regenbui in Wyoming over me heen te krijgen of om af te koelen in de Colorado River …
Ik heb rustig aan gefietst. 57 Mijl afgelegd en ik was om half zes in Silverthorne.

Siverthorne ligt in Summit County. Provincie met bergtoppen, vrij vertaald. De besneeuwde toppen die ik al een paar uur dichterbij zag komen, doen me aan de Tetons denken, vanwege hoogte en daarmee hun prominentie, maar ze zijn ronder, vriendelijker.
Onderweg bedacht dat ik hier twee dagen blijf. Ik heb weer wat last van m’n darmen, ik heb zin in rust, m’n verbrande huid doet pijn, ik moet echt kleren wassen en hier zijn plenty ‘bike repairs’.
Silverthorne is een prettige stad met bijna 4000 inwoners. Dat is veel voor een stad in het Noordamerikaanse midden. Het kijkt uit op besneeuwde bergen aan de zuidwestkant en daarvoor liggen groene heuvels waarop geschakelde en gestapelde houten huizen zijn gebouwd. Van een afstand ziet het er romantisch en georganiseerd uit. Sth heeft allerlei voorzieningen. In ieder geval de voorzieningen die ik nodig heb. Een prettig, goedkoop motel (Luxury Inn), fietswinkels, internet, telefoon en een wasserette. Allemaal op loopafstand.
Ik denk zelf dat ik redelijk schoon ben en ik let erop dat alles een beetje proper blijft. Mijn standaarden gaan wel naar beneden nu ik weken alleen fiets en niet altijd de mogelijkheden heb om te douchen en te wassen.
Echter, gisteravond in het motel …
Ik had geïnspecteerd en ‘zag dat het goed was’.  Een kamer voor gehandicapten, dus een gigantische badkamer, een televisie met allerlei features, een fijn bed.
Maar het rook er wat vreemd.
Het duurde even voordat ik door had dat ik het zelf was.
Hard schrobben kan niet vanwege mijn verbrande huid, maar ik heb lang onder de douche gestaan. En al mijn kleren gewassen. Ik kan een maand vooruit. Joke blij!

Hoewel mijn tv van alles kan, blijf ik hangen bij CNN. Kijk en luister ik in Nederland ook veel naar. Ze zijn duidelijk tegen, of op z’n minst gereserveerd ten opzichte van Trump.
Ik pak een quote:
‘Ik ben de minst racistische persoon die er bestaat.’ Van Trump of Joling? Dat is geen vraag van mij, maar daar is blijkbaar onduidelijkheid over.
Najib Amhali:
‘Ik mag het niet zeggen, maar ik heb het niet zo op eskimo’s. De ijskap smelt, dus dat komt allemaal deze kant op en werken – ho maar! Maar wel allemaal een dikke slee voor de deur.’
Nog één:
‘Ik fiets en ik denk.
Ik stop verbaasd.
Waarom zit ik nou te fietsen?
Ik heb helemaal geen haast.’
Mijn fiets staat bij de ‘bike repair’.  Ik had een losse spaak, mijn standaard is bezweken onder het gewicht van de bagage en er was nog iets, maar dat weet ik niet meer. Alles kan worden verholpen, maar dan moeten ze de fiets een dag houden. Ik heb nog een dag in het motel geboekt. Twee dagen vakantie voor de hoogste en laatste piek van de tocht, de Hoosier Pass.
Heerlijk!
Hieronder de statispieken tot nu toe:

• Stevens Pass – 4061 voet;
• Gibbons Pass – 6951 voet;
• Lost Trail Pass – 7614 voet;
• Chief Josepf Pass – 7241 voet;
• Big Hole Pass – 7360 voet;
• Badger Pass – 6760 voet;
• Virginia City – ong. 7300 voet;
• Craig Pass – 8261 voet;
• Continental Divide (CD) in Yellowstone National Park (Yst) – 8391 voet;
• CD (Yst) – 7988 voet;
• CD Togwotee Pass - 9658 voet;
• CD voor Rawlins – ongeveer 7200 voet;
• Willow Creek Pass – 9621 voet.

Ik zit nu in The Bakers’ Brewery wijn te drinken en te schrijven. Het is vlakbij mijn motel aan de Silverthorne Lane. Ik werd in Kremmling, veertig mijl terug, al getipt hier naartoe te gaan. ‘Their service is terrible, but they have the best beer and very good food.’ Dat eerste valt ontzettend mee.
Het is puur toeval dat ik er vlak naast terecht ben gekomen. Toen ik gisternamiddag Sth binnenfietste heb ik bij een paar motels nagevraagd wat hun prijzen waren en Luxury Inn was de goedkoopste.
Moderne, industriële inrichting bij The Bakers'Brewery. Europees, zou ik bijna zeggen. De enorme vaten waar bier in gebrouwen wordt, staan zichtbaar in de open ruimte. De vloer is beton; buizen en elektriciteitsdraden zijn zichtbaar. De eigenaar vertelt me dat het een omgebouwde ‘diner’ is. Sinds drie jaar brouwen ze hier hun eigen bier. Het komt ter sprake als ik om een cup-to-go vraag voor mijn derde wijntje. Ik heb’em besteld, maar na twee slokken geen zin meer. Ik mag mijn wijn niet meenemen. Als het hun eigen gebrouwen bier was geweest, had het wel gemogen.
‘It’s the law.’
We hebben het over de verschillende, moeilijk te volgen, regelgeving wat betreft alcohol in Amerika. In Montana exploiteren natives gokhallen in hun reservaten. Je mag je eigen alcohol mee naar binnen nemen en nuttigen, maar het mag er niet verkocht worden. Een reden zou zijn dat Indianen eerder geneigd zijn tot misbruik.
In Washington en Montana mag je je wijntje in een bekertje meenemen naar huis of je motel, maar in Colorado dus niet.
De eigenaar is een grote man met hippe bril en rossig, halflang krullend haar in een staart. Sth heeft meer aantrekkelijke mensen. Ik heb nog niet veel mensen met overgewicht gezien en veel mensen hebben een ‘swag’.

Het leuke aan een blog bijhouden is, is door delen en volgen betrokkenheid te voelen. Daarbij vind ik het fijn mijn ervaringen nog eens na te gaan. Al reageer ik niet of nauwelijks, ik stel alle reacties zeer op prijs. Ik was helemaal verrast toen ik gisteravond opmerkingen van een paar van mijn studenten uit Den Haag las. Wat leuk, wat lief, Reshmie, Faraisha, Sumen, Shuaib, Yasmine, Avni, Eugenie, Alysha en Surya!! Doe iedereen de groeten, ok?!
En nicht Bo, op jouw beren moet ik ook even reageren. Jullie zitten nu in Canada. Wat ik weet over beren is dit: Ze doen niks – ze houden niet van mensen.
Maar: Beren met jonkies zijn levensgevaarlijk. Berenspray helpt daar niet tegen.
Dus, Bo, níet naar de wc. Houd ’t op of doe het in een emmer en kieper uit het raam (Adri laten doen).
En weg wezen!