... ván ...

Van Mart krijg ik een briefje met daarop: 'From General Guililiani. Spouse, Mrs. Guililiani (Ivana) invites you for coffee at number 19, next Tuesday 17 at 5 o'clock. She looks forward to meeting you.'
Ik lees de korte boodschap een paar keer over. Ik kan niet geloven wat ik lees.
'Ze weet toch waar ik wóón...! Waarom gaat dit via haar man en jou?', bries ik tegen Mart. 'Ze kan mij toch zelf bellen of mailen ...?!'
'Ja, nou ja, zij spreekt niet zo goed Engels... Misschien is dit de manier...'
'Dit de manier... ?! Dit de maníer?!! Dit is toch verschrikkelijk?! Ik ben toch een individu waar je tegen kan práten?! Ik ben toch ook best áárdig?!'
'Nou...'
'Ja, wát nou...?!'
Zwaar geïrriteerd gooi ik het briefje aan de kant. Hier ga ik niet aan meedoen.

Een paar dagen later rijden Mart en ik over de A38 tussen Bristol en Gloucester. Ik geniet van het uitzicht en rommel ondertussen met een hand in mijn tas. Telefoon... pen... pen... portemonnee... paperclip?... ja, paperclip... brief van de bankgiroloterij uit 2021 'U heeft een prijs gewonnen'. Moet toch'es kijken wat ik gemist heb. Inmiddels vol aantekeningen, dus nog steeds waardevol... oogpotlood... stukje papier...
Ik ken mijn tas en wat er, meestal los, in zit. Ik weet waarom het in mijn tas zit, wanneer ik het in mijn tas heb gedaan, wanneer ik het nodig heb, hoe groot de kans is dát ik het nodig heb en wanneer het eruit kan. Als ik het niet in één handtast herken, vindt de beoordeling opnieuw plaats.
Dat is het geval. Ik haal het stukje papier omhoog.
Het is de via-via uitnodiging van de vrouw ván.
Ik zucht. 'Ik kan dan niet ook niet, want dan ben ik in Nederland vanwege de reünie'.
'Je moet wel even reageren.' Ben ik met Mart eens.
'Ik word hier heel ongemakkelijk van.' en gooi het briefje op de achterbank.

Ik ben bij een bijeenkomst die door partners van de Britse collega's van Mart is georganiseerd. Ook vrouwen ván, dus.
Voor mij is het de eerste keer. Annet en Emma zijn er ook. Zij horen, net als ik, bij 'the Dutch contingent'. Emma is van Duitse afkomst en getrouwd met Hans uit Gelderland. 
Ik praat eerst even met m'n Griekse buurvrouw en loop daarna naar Emma. Annet komt erbij staan. Lekker, even Nederlands praten. Annet vraagt of we onze draai kunnen vinden. Emma en ik zijn hier allebei vanaf half augustus. Hans is een directe collega van Mart en ze wonen in een dorp verderop.
In het midden staat een dame alleen. Ik loop naar haar toe en zeg dat ik haar jumpsuit met grote rode bloemen mooi vind. Ze lacht, bedankt en vertelt me dat ze Louise heet, uit Frankrijk komt, hier net woont met dochter van zestien en man, geen Engels spreekt, les krijgt, dat het goed met haar dochter gaat en ze verontschuldigt zich voor het geval ik haar niet versta. Ze eet ondertussen door van haar appelgebak en scones en spettert zonder problemen mijn kant op. Allemaal in het Engels.
Ik overweeg heel even in het Frans te reageren.
Het lijkt het me namelijk leuk m'n middelbare-school-Frans van 35 jaar geleden op te halen. Het niveau is onderhouden door het in enkele vakanties te gebruiken of een heel enkele keer in Den Haag een gesprek proberen te voeren met een Franstalig iemand. Ik moet me dan minutenlang voorbereiden, maar die tijd heb ik. We zijn vrouwen. Ik zou op een klein deel van haar uitgebreide inleiding, reageren. Op de eerste of de tweede zin, afhankelijk van welke ik het best begrijp. Vervolgens kraam ik iets uit wat geen enkel verband houdt met de kern van de boodschap, maar goed voorbereid! Louise zal uit beleefdheid nog ingaan op mijn kern-geen-inhoud en het gesprek zal afsterven na een minuut of drie.
Hooguit.
Dan volgt er wat ongemak over hoe we uit elkaar gaan.
Ik trots op m'n Frans, Louise waarschijnlijk verbaasd over de oppervlakkigheid van sommigen.
Louise verontschuldigd zich voor haar slechte Engels en dat ze graag wil oefenen.
Ik kom hier waardig weg.
Haar Engels is goed genoeg om een leuk gesprek te hebben. Ze neemt de tijd zinnen te maken, eet ondertussen door en heeft een vrolijke gezichtsuitdrukking die het aangenaam maakt naar haar te kijken. Ze zijn een paar weken geleden uit de buurt van Nice naar Engeland gekomen. Ze vertelt dat ze het Franse eten mist.
Adrienne komt erbij. Ook uit Frankrijk. Louise stelt haar aan mij voor en vertelt erbij dat ze een jaar op high school in New York heeft gezeten, dus dat haar Engels wel goed is. Adrienne is mooi en heeft een buik. Ik stel me voor, vraag haar hoe het met haar is, want 'obviously pregnant', wanneer de baby komt en of dit de eerste is. Ze lijkt me jong.
Het wordt de zesde.
'How can you look so well-kept and pretty, having five children and the sixth on the way...?' roep ik verbaasd uit. 'Or are you the one working at the ARRC and is your husband a stay-at-home-dad?!'
Binnen en buiten het ARRC worden grappen gemaakt over hoe hard daar gewerkt wordt. Adrienne barst in lachen uit, houdt een hand voor de mond en trekt haar wenkbrauwen hoog op, terwijl ze heftig ja-ja-ja knikt. 'Oh, I'm sure he has more breaks than me over the day.'
Even ben ik bang dat ik hiermee 'wie-is-jouw-man-en- wat-doet-hij?' heb geïnitieerd. Dat gesprek wordt vaak gevoerd en ik begin er allergisch voor te worden.
Gelukkig niet. Andere onderwerpen (met zes kinderen in een auto, wanneer containers bij de weg moeten, deuren in onze precies dezelfde huizen die niet sluiten) blijken boeiender.

Twee weken later sta ik met dezelfde dames te praten. Het gaat goed met Adrienne. Louise eet. We zijn op een receptie georganiseerd door de Spanjaarden. Er komt een dame bij staan die zich voorstelt als de vrouw ván 'general... head of...'. Het valt me mee dat ze haar eigen naam nog noemt, gezien de moeite die ze neemt te vertellen wie en wat haar man is.
Ze praat prachtig Brits, heeft een mooie stem en is een halve kop groter dan ik.
Ze vraagt wie mijn man is en wat hij doet. Ik noem zijn voornaam en zet me schrap. Ik verwacht dat ze, heel vriendelijk, vragen gaat stellen net zo lang tot ze precies weet... 
'Well, his team and him are one of the cogs in the whole system and mission of what the ARRC is.'
Hier had ik op geoefend.
'His office is in the HQ-building at the west-side of the compound.'
Daar werkt iedereen.
'We're from Holland and moved here mid-August.'
Dat is de poging om het gesprek een andere wending te geven en persoonlijker te maken.
'Oh well, ...'
'You're British, Saundra, I presume?!'
'Yes, I am.' Saundra's glimlach verraadt lichte irritatie. Het gesprek loopt dood.
Anderhalf uur later weet Saundra wat Mart doet, waar hij werkt en wie zijn directe collega's zijn. Ik kom haar weer tegen als ik wijn haal. Hoe weet ze dit? Met wie heeft ze gepraat? 
'Yes, that's correct.' Vlekken voor mijn ogen.
'He's probably in the same team as my husband.' Ze vraagt me of ik hem aan wil wijzen. 
Nee, dat wil ik helemaal niet!
Ik scan door de ruimte op zoek naar alles wat Mart niet is: kort, dik, lelijk, haren uit de neus...
Zo iemand ga ik aanwijzen.
Durf ik niet. Kan háár man zijn.
Of een bekende.
Ik kan Mart niet vinden en heb ook geen zin me om te draaien en het gedeelte van de mess achter me te scannen. 'I'm sorry, can't find him, but I'm sure you'll believe me when I say he's handsome, intelligent, tall, killer body. Good at... all kinds of things.' Ik lach een tikkeltje ondeugend en hoop dat het een sisterhood-stemming teweeg brengt.
'Oh well, never mind.'
Never mind! Never mínd!! Als ik Mart zo aan mijn vriendinnen zou beschrijven, overigens volkomen accuraat, zouden ze direct vragen stellen. Allerléi vragen. Alle sóórten vragen. Zouden we héle leuke gesprekken hebben!
Ik probeer het nog een keer met gezapiger materiaal. Ik vraag of ze hier alleen met haar man woont, of er ook kinderen zijn, hoe lang ze hier woont. We praten een half uur over haar kinderen naar boarding school, mijn niet-kinderen, het Nederlandse en Engelse schoolsysteem, de heuvels van Gloucestershire, ouders op leeftijd die ver weg wonen...
Best een leuk gesprek. Saundra is onderhoudend, belangstellend, heeft zelfspot.
Tóch, elke keer als ik haar zie of haar naam hoor, voel ik lichte weerstand bij deze vrouw ván...

Ik heb een briefje geschreven.
'Dear Ivana, Thank you so much for your invite to have coffee at your house on the 19th. Unfortunately I can not be there, because I planned a trip to Holland exactly that week. I really appreciated the invitation and hope that any next time will be possible. You are always welcome at my house.' Geen woord over haar man, noch over die van mij.
Ik zet m'n huisnummer, telefoonnummer en emailadres erbij en doe er een lintje omheen. Ik doe het in haar brievenbus.
De volgende dag vertelt Mart dat er een document op zijn werk rond is gegaan met het verzoek aan de mannen telefoonnummer en emailadres van hun partners te noteren.
Tot nu toe nog geen uitnodiging gezien.

'Bij wie hoor jij?'
Kortsluiting.
'Bij mijn zusjes, mijn ouders ...'
'Ja, maar ik bedoel ...'.
Ik weet heel goed wattubedoel!, schreeuw ik in mijn hoofd.
Ik heb eerder vanmiddag kennis gemaakt met vrouw ván: Marina uit Groesbeek, nu wonende in Berlijn met Ik-bedoel. Bij onze eerste ontmoeting vertelde ze direct na haar eigen naam genoemd te hebben wie haar man was, wat voor rang hij had en wat voor werk hij deed. Later kwam Marina met haar gesprekspartner naar mij toe. Ik stond in de grote ruimte met grote ramen waar de namiddagzon doorheen kwam, zodat alle groepjes en alleenstaanden (één) goed te onderscheiden waren. Als partners waren we een uur eerder in een bus geladen om naar een kazerne vervoerd te worden waar de opening is van een NAVO-conferentie die een week duurt. Onze partners waren nog niet vrijgelaten. 'Tenzij je liever alleen staat... We kunnen onze gesprekken delen, toch?! Wij kennen hier ook niet zoveel mensen, hoor.' Zo aardig! Toen ben ik voor Marina gevallen.
Ik-bedoel is een beetje van zijn stuk, krijgt een kleur, zegt desalniettemin kalm: 'Ja natuurlijk, maar dit is ook een manier om een gesprek te beginnen en elkaar te leren kennen.'
Marina's man is net zo aardig, kom ik achter. Ik heb spijt van mijn korzelige reactie en struikel over uitleg en excuses.
Moeilijk dit. Ik moet nog leren.