M'n hele leven nat

Na twee uur op Hwy 28 werd ik om een uur of half één door een oudere dame gewaarschuwd dat er een 'huge storm' op komst was. Ik stond in de berm, omdat ik moest plassen. Ik kon beter gaan schuilen, volgens haar. De luchten waren dreigend, inderdaad, maar ik had een harde wind mee en het zo niet ingeschat. De dame bleef herhalen dat er slecht weer naderde.
Ze tipte me naar Wilson Creek te fietsen, mijl of drie noord van de Hwy 28. Ze meende het en leek me oprecht bezorgd.
In WCr ging ik Harvest Moon Tavern binnen. Het handjevol mensen begroette me vriendelijk. Ik vertelde dat 'a nice lady' me had geattendeerd op zwaar weer. 'Oh yeah, you might be stuck here the whole day!' Grote grijns. 'Just kidding'.
Ik bestelde chicken strips en vroeg om zwarte koffie, maar dat laatste hadden ze niet.
Kelly, dame met overgewicht, vriendelijk hoofd en hartelijk tegen mij vanaf het moment dat ik binnen kwam, zei: 'I'll make you a pot. From Holland, hah?!, so you probably want it strong. My place is right next door. Back in a sec.', en ze waggelde weg.
Kwartier later had ik heerlijke koffie en een hele grote appel - ook een local, 'My father grows them.' bij de chicken strips.
Ik vroeg Kelly of zij van hier was en ze vertelde dat ze van het westen van Washington naar WCr was verhuisd, omdat haar geliefde hier vandaan kwam.
Vorig jaar juni zijn ze getrouwd. Ik: 'Congratulations.' Kelly: 'Yes, thank you.', maar diezelfde avond is haar man omgekomen door te hard rijden.
Ging allemaal in één zin.
Kelly vertelde dat ze zich nog steeds afvraagt waarom dit moest gebeuren en zich niet voor kan stellen dat ze weer iemand vindt, die zo goed bij haar past. Ze werd emotioneel en 't raakte mij ook. We hebben er een paar minuten over doorgepraat.

Het schoot niet op met de storm en volgens Kelly ging het wel meevallen. Volgens mij ook. Ik belde mijn zusje om haar te vragen wat voor Amerikaanse buienradar zij raadpleegt.
'Als je nu een flinke bui krijgt, is ook je hele leven nat!'
Waar!
Ik stapte op de fiets.
Het ging regenen en het koelde af. Met m'n regenjas aan, was het prima te doen.

Ik was niet helemaal fit vandaag. Met name mentaal niet. Dat merkte ik vanochtend al en is te verklaren. 
Ik heb gisteravond heel gezellig in Del Red te Soap Lake gezeten. Ik heb te veel wijn gedronken en me af laten leiden door een aantrekkelijke Indiaan met lang zwart haar - hier en daar een grijze lok erdoor in een dikke staart.
Ik was eerder al in gesprek met Ilbert en één van de dochters van Dorothy (niet Maggie - hieronder nog een paar rectificaties). Charlie of -y kwam erbij op het moment van twee wijntjes en overwegend maar eens terug naar het motel te gaan. Ilbert stelde hem voor met 'He's a native American'.
Tegen elven en nog twee wijntjes verder ben ik gaan staan en Charlie vroeg: 'Shall I walk you home?'
Even nagedacht. Heel even. 
'I'd like that.'
Verder pratende de 'four blocks' naar het motel gelopen. Bij het motel met een knuffel, een zoen, 'thank you' en 'you take care' afscheid genomen.
Echt waar! Dit is geen censuur, omdat mijn ouders meelezen.
Een kwartier later werd er aan de deur geklopt. Mijn intuïtie zei me dat het Charlie niet was. Daar leek hij me te 'composed' voor. Ik was op dat moment met Nederland aan het bellen en vroeg degene aan de andere kant aan de lijn te blijven. De mooie-jongen-in-betere-tijden stond voor mijn deur. Of hij mijn telefoon mocht gebruiken om zijn moeder te bellen en water kon krijgen.
Nee.
Ik vraag me nog steeds af of hij ons gevolgd is en of hij wist dat ik achter die deur zat. Geen idee.

Ik heb onrustig geslapen. Vanwege de drank, natuurlijk.
Ik kwam er vanmorgen bij het pakken achter dat ik mijn waterfles in de Red Del had laten liggen. Dat krijg je ervan. Opgehaald en weer op de Hwy 28.
De 28 is heel rustig. Vond ik aanvankelijk fijn, maar vanmiddag was mijn weerstand minder en vond ik het saai. Het duurde me veel te lang voor ik in Odessa was.
Mijn benen fietsten prima; mijn lijf vroeg niet om eten en drinken. De chicken strips waren er zó weer uit. Ik moest mezelf dwingen water in te nemen. 
Bovendien loopt m'n voorband langzaam leeg en moest ik onderweg in de regen een paar keer pompen.

M'n leven is niet héél nat geworden.

In Odessa een fijne kamer voor weinig bij Nadya 'from Russia, but not Russian' of andersom, gevonden. Hoogpolig tapijt, de muren zijn beschilderd met sprookjesfiguren en de handdoeken ruiken lekker. Omdat ik een fiets bij me heb, gaf ze me een extra grote kamer. 'But joe goez only wan bed. I chagzz joe wan person goem.'
Ik had al ingecheckt bij haar La Collage Inn, maar kreeg in de supermarkt een slaapplaats aangeboden. 
Als ik de supermarkt uitloop, kom ik de mevrouw weer tegen die ik eerder vroeg om een camping of motel. 'Hey, did you find it allright?'

Toen ik een uur geleden in bad zat, werd ik duizelig. Waarschijnlijk door te weinig eten. Ik heb inmiddels een halve kilo druiven op en voel me alweer een stuk beter.
Morgen weer Hwy 28.
Moet eerlijk zeggen: Ik heb er geen zin. Ik ga vroeg beginnen.

Zeer waarschijnlijk doe ik Spokane - Missoula met openbaar vervoer. De 'break' lijkt me aantrekkelijk en ik krijg geen andere fietsroute dan veertig mijl Interstate 90 en dat wil ik echt niet. Een optie is ook honderd mijl extra fietsen door afgelegen gebieden.
Ik weet niet ...
 
Zoals ik zei, een paar rectificaties, die in de teksten wel of niet zijn aangebracht:
Ik hoop eind juNi bij m'n zus aan te komen.
Volgens Ilbert heb je geen weken last van stinkdier-stank, maar dagen. De kleren die je tijdens sproeien aan hebt, verbranden en jezelf met tomatensaus wassen tot de geur weg is.
Onduidelijk is nog van welke Peter Ritsema de opmerking: 'Wat een klere-eind!' komt.
Ik vind bloggen leuk om te doen (maar foto's maken nog steeds maar zo-zo).

Liefs v Bo