'Hope you don't get shot.'

Amerikaans als in films die zich afspelen op afgelegen plekken.
Mensen die duidelijk onder invloed zijn, maar mij wel vriendelijk de weg wijzen en ook nog wel mee willen lopen. Hoe? vraag ik me af. 
Ik fiets langs winkels en huizen die zijn dichtgetimmerd.
Een mank lopende jongen met allerlei vlekken in het gezicht loopt een motel uit, maar als ik hem vraag waar 'the office' is, weet hij het niet. Het motel blijkt dicht en wordt bewoond door mensen die bier drinken en roken. Ramen heeft het niet. Alleen versleten gordijnen.
Ik google wat en bel een ander motel. Ik vraag iemand waar 404 4th Avenue is. Deze jongeman is duidelijk ook al jaren regelmatig 'under the influence'. Hij is veel te mager, zijn gezicht is geel en hij is krom. Toch heeft hij een knappe kop. Ik kijk er goed naar als hij mij richtingaanwijzingen geeft. In betere tijden moet hij het type 'mooie jongen' zijn geweest.
'Good luck! I hope you don't get shot!'
Motel gevonden. Kamer is zo'n kamer van een motel uit 'U turn' of 'Thelma and Louise' of 'Monster'.
Ik voel me gelijk thuis.
Gedoucht en het dorp ingelopen.

Ik zit nu in Del Red: plaatselijke kroeg, waar locals aan de bar zitten - meest mannen met staarten; waar wordt gepoold, waar mensen elkaar toeroepen; Amerikaanse muziek uit de jaren tachtig en country; waar de plaatselijke nieuwtjes worden uitgewisseld, waar de mannen elkaar vertellen waar ze met hun truck geweest zijn ...
De witte wijn is lekker, al weet ik niet wat voor soort ik drink. Ik krijg er water bij in een soort van oversized glazen mosterdpot.
Salade met kip is ook lekker. Ik kreeg een hele bak vol van, ik geloof, Maggie. Maggie is van mijn leeftijd, heeft een hoge blonde nepstaart op d'r hoofd, een diepe decolleté, grote borsten, brede heupen en tatoeages. Zij runt de tent. De twee jongere meiden die hier ook bedienen zijn haar dochters, denk ik.
Zij drieën en ik zijn de enige vrouwen 'in the house'. 

Ik ben vanmorgen om negen uur uit East Wenatchee vertrokken. Quincy, dertig mijl verderop, was pittig. De temperatuur ging snel omhoog en het was nu en dan stijl klimmen. In Quincy pauze voor koffie, plassen en water bij een benzinepompstation gerund door Indiase mensen. Ze liepen naar buiten om mijn fiets te bekijken en stelden allerlei vragen over Nederland.
Van Quincy naar Ephrata was fijn fietsen. Wind mee en vlak. Beetje Kansas-achtig maar groener.
Veel 'road construction'. 'Be safe sweatheart!', riep een 'flagger' me na. Bij een ander punt hielden ze de auto's op tot ik voorbij de pionnen was.
Ephrata was in eerste instantie mijn einddoel voor de dag, maar ik voelde me nog goed en ben iets verder gefietst: Soap Lake.
Hwy 28 is ook weer goed te doen. Meestal brede shoulders en iets minder druk dan Hwy 2.
Het went snel, moet ik zeggen; de snelweg delen met ander verkeer. Je hoort op een gegeven moment aan het naderende geluid hoe groot het achterop komende voertuig is. Aan de zijkanten van de baan is er altijd 'rumble': inkepingen in het asfalt die zijn bedoeld om chauffeurs alert te houden. Als je erin rijdt, maakt dat een indringend geluid, zowel binnen als buiten je voertuig. Ik hoor of ze er op rijden of niet en aan welke kant dat is. Als het de rumble links is, hebben ze me gezien en ben ik veilig.
Er is veel zwaar verkeer, hoor, op die highways, maar die 'truck drivers' zijn in het algemeen goede chauffeurs, heb ik het idee.

Ik zat halverwege Quincy en Ephrata op een betonblok te eten en te drinken. Een paar meter voor mij een greppel met een groot beest er in. Ik greep m'n fluitje en floot.
Hard! Twee keer!
Geen effect. Het beest bleef zich rustig nestelen en wassen.
Vond ik niet leuk.
Ik heb heel snel alles bij elkaar gepakt en ben weg gefietst.
Wat voor beest het was, weet ik niet. Maar stel dat het een 'skunk', een stinkdier, was. Als die mij besproeid had, was ik wekenlang 'outcast' geweest. Dan hoor je nergens meer bij en kan je nergens meer in. Niemand wil je, want je stinkt. Je stinkt heel erg!

Morgen hoop ik Coffee Pot Lake te bereiken. Leuke naam, héh?!
Ik vind 't hier in Soap Lake ook heel leuk.
Maar ik ga toch weer verder.

Liefs v Bo