Niet voor de echte fietser

Ik heb de afgelopen dagen nauwelijks gefietst, dus zij die alleen van een échte fietser willen lezen: sla deze over of lees het met dat heerlijke zelfgenoegzame gevoel van: Ik had 't wel gedaan!

Ik had goed en lang geslapen in La Collage Inn in Odessa. De wekker vroeg gezet, want ik had grote plannen: zo ver mogelijk richting Spokane fietsen langs de saaie Hwy 28.
Nog steeds niet fit. Bij het aantrekken van mijn fietskleren hield ik er rekening mee dat vooral de onderkleren snel naar beneden moesten kunnen, dus de schouderbanden óver de bovenkleren. Zag er niet uit volgens Nederlandse fietsmode, maar als je ziet wat mensen in Amerika aanhebben! Prima zo.
Ik had geen zin.
Toen werd er op de deur geklopt.
Nadya, moteleigenaar: 'We gef to go to Spokane too, to gospital. The weather is gorrible ...' (viel best mee. bewolkt en beetje regen) '... you want a lieft?'
Ik heb de fiets uitelkaar gehaald en alles in de grote auto van Nadya en husband Ed gedaan. Buurman Cory reed.
Ik ben geen echte fietser, dacht ik.
Het was heel gezellig in de auto. Ed was zeer 'talkative' en algemeen ontwikkeld. Nadya en ik konden elkaar vinden op het gebied van overgangsklachten.

Het Greyhound- (busmaatschappij) en Amtrak-station is vlakbij het ziekenhuis in Spokane. Cory heeft me afgezet.
Daar kwam ik er achter dat er geen trein naar Missoula gaat, maar wel naar Whitefish. 'Then you're close to Missoula ... ', 200 kilometer is in Amerika dichtbij, 'From there are buses.'
Het was elf uur 's ochtends en de trein ging om half twee 's nachts. Ik dacht aan Kelly's woorden, toen ik haar vertelde dat ik onderweg naar Spokane was: 'Oh, you wanna get out there as soon as possible! It's not a nice town. Lots of homeless people and drugrelated problems.'  Nadya en Ed hadden dat bevestigd.
Ik vroeg aan de sherrif die op het station rondliep of ik mijn fiets en bagage ergens kon achterlaten. 'No ma'am, I'm sorry. We used to have a facility like that, but it was broken into so many times ...'.
Ik besloot aan mijn fiets te gaan sleutelen. Daar was hier ruimte genoeg voor en het was niet druk. Het feit dat er een sherrif rondliep, gaf mij een veilig gevoel.
Gisteren liep de voorband leeg, er tikte steeds wat en na het inelkaar-zetten van daarnet liepen remblokjes aan.
Aan de voorband kon ik niets ontdekken, de remblokjes zaten snel op hun plek en het tikken was de versnelling. Ik kan dat niet verhelpen, maar vaststellen dat het geen metaalmoeheid was, waardoor de fiets in tweeën zou breken bij een afdaling, was voor mij voldoende.
Fietssleutelen is leuk werk, zolang ik het snap. Ik heb dan het materiaal dat ik van mijn vader heb gekregen vlakbij me, netjes naast elkaar liggen. Zo doet heit dat ook. En ik pruts. Hier een onderscheid: heit prutst niet. Hij weet wat hij doet. Maar ik ben een junior. En best een aardige, vind ik zelf. Ik heb de afgebroken nagels, de wondjes aan de handen en de zwarte strepen die niet weg te wassen zijn, ook!
Tijdens het sleutelen kwam een bejaarde man naar me toe en vroeg waar de reis naartoe ging. We praatten over fietsen, autorijden en dat niet meer kunnen en over voor- en nadelen van openbaar vervoer, tot zijn bus door de hal werd geroepen.
Zo gaat dat hier: Greyhoundmedewerkers in grijs/zwarte uniformen kondigen roepend door de hal vertrekkende bussen aan.
Na het sleutelen, de bagage weer op de fiets, nóg een keer naar het toilet, de stad ingelopen.
De meeste openbare toiletten in Amerika zijn zo ruim, dat je de fiets gewoon mee naar binnen kan. Nog een noot in deze categorie: Ik heb er de afgelopen dagen een project bij. Ik ga niet in details treden, maar ik moet vaak naar het toilet.

Moet eerlijk zeggen dat ik me niet helemaal ok voelde, hoor.
Ik zat dus de hele dag in 'you wanna get out there as soon as possible'-Spokane. Ik kon misschien m'n fiets niet kwijt en ik moest vaak...
Ik snapte wat Kelly bedoelde. Inderdaad, veel mensen die er minder verzorgd en ongezond uitzagen, rokend en riekend, alleen of in groepjes en weinig bestemmingsgericht. Dat laatste gold voor mij ook, dus ik voelde verbondenheid.
Ik overwoog de opties: Ik kon een park opzoeken en gaan lezen; ik kon serieus proberen van m'n fiets af te komen en dan gaan shoppen van spullen die ik niet mee kan nemen, sightsee'en, uitgebreid uit eten en stappen, want ik hoefde toch pas na middernacht op de bus; ik kon rond gaan lopen en fietsen en dan zouden we wel zien ...
Ik begon met het laatste. Na tien minuten fietsen, vroeg ik een jongedame waar downtown was. Ze verwees me naar waar ik vandaan kwam. Ik had het als zodanig niet herkend.
Ik fietste een andere route terug en kwam in een deel van First Avenue (het station is ook aan FA) waar aan de weg werd gewerkt. Ik stapte van de fiets en stond ineens voor 'Bike Hub'. Ik liep met fiets naar binnen en vroeg of ze naar de voorband wilden kijken. Dat kon en de fietsenmaker gaf mij steeds een update van wat hij zag: het ventiel 'Here, this looks dodgy and worn ...', de binnenband 'You've repared it before ...', (ik vertelde niet dat ik zelden zelf een band plak) de binnenkant van de velg 'It's sharp here...'.
Eén van de binnenbanden die ik bij me had, zit er nu om en langs de binnenkant van de velg is een nieuw stuk beschermtape gelegd. Nog geen vijftien dollar.
Ik vroeg of ze een plek wisten waar ik mijn fiets kon achterlaten. Wisten ze niet, maar de fiets mocht daar blijven tot sluitingstijd zes uur. De fiets met alle bagage stond in de winkel tegen het voorraam en ik vroeg 'Where would you like me to store it? I don't want it to scare off your customers.' 'Oh, leave it right there. It might inspire them.'
Geweldig, die Bike Hub en z'n medewerkers aan 1403 W First in Spokane. Echt.

Bijna naast de Bike Hub is een tweedehandswinkel: Fringe and Fray. Ik ben gek op kringloop en vintage.
Mooie spullen daar! Ik stelde me voor wat ik allemaal wel niet zou kopen en hoe hip ik vanavond in Spokane zou stappen: zwarte laklaarsjes met spitse punt en hoge hak, een stijlvolle witte linnen broek, een prachtig zwart/blauw bloesje met wijde hals en geborduurde rode bloemen ...
Tuurlijk ging ik niet kopen! Een echte fietser koopt niet voor de heb en niet voor de mooi. Dit was dé kans m'n status te compenseren.

Onderweg naar een Starbucks constateerde ik dat het niet te ontkennen valt dat Spokane veel daklozen of minder-gefortuneerde medemensen heeft. Ik vroeg me af hoe het komt dat ze zich hier concentreren. Heb ik geen antwoord op, maar vind het boeiend om over na te denken. Ik realiseer me dat ik stigmatiseer en generaliseer wat betreft mensen die geen vast dak boven hun hoofd hebben en geen dagbesteding zoals dat in de westerse wereld normaal gevonden wordt. Ik baseer dat op hoe ze uit hun ogen kijken, hoe ze lopen, wat ze bij zich hebben, wat voor kleren ze (niet) aan hebben enzovoort, maar ik kan er natuurlijk naast zitten.
Ik vraag het hen niet. Ik lach hen vriendelijk toe en heb mijn rugtas vóór.
Een oudere man vraagt wat ik van plan met de lege cola-fles. 'Was looking out for a bin, sir. Could it be of benefit to you?' Hij legt uit dat hij 's nacht, als hij op straat slaapt vaak met veel dorst wakker word. Dan is zo'n fles gevuld met water fijn.

Het is mooi weer, ik ben mijn fiets een paar uur kwijt en de trein die ik wil gaat nog lang niet. Stuck in Spokane.
In Starbucks wordt ik zeer vriendelijk en luid verwelkomd. Ik zou het overdreven kunnen vinden in andere omstandigheden, maar ik ben alleen, voel me niet lekker, moet naar de wc en bij gebrek aan Martineke of Miriam die voor me zorgt die enkele keer dat ik ziek ben, laat ik me dit graag aanleunen.
Ik bestel koffie en een whole grain bagel, al heb ik geen eetlust. Jacob achter de 'counter' vraagt hoe ik heet. 'Bo! I like that for a lady.' 'Thank you, Jacob. Like your name too. One of my favourite names for boys.' 
Jacob en ik blijven het proberen, maar pinpas werkt niet. 'Ah, leave it, Bo. You're good to go.'
Ik ga zitten en een paar minuten later roept collega van Jacob: 'Bo, coffee and bagel for you! Enjoy!'
Starbucks snapt het. Het is natuurlijk gewoon marketing - je naam vragen en je daarmee aanspreken. Dat vinden klanten leuk. En al helemaal als ze in een vreemde stad zijn, met buikpijn en zwervers. Valt me ook op hoe vriendelijk de Starbucks-medewerkers tegen de enkele zwerver is, die naar binnen loopt. Ze krijgen gratis water of koffie.
Ik krijg een gratis refill.
Tot drie keer toe komt een stel binnen dat overduidelijk homo is. Dat kan hier dus. Wat mooi!
Ik heb niet het gevoel dat ik deze stad zo snel mogelijk uit wil.
Bij het derde toiletbezoek zie ik dat er een gat in m'n broek zit. Op de meest inpertinente plaats: achterin ter hoogte ván.
Yesss! Ik kan kopen bij Fringe and Fray!

Ik wil die witte. Te groot. Ik pas alle andere opties (criterium: lichtgewicht) en het wordt een bruin/oranje stretch. Zo eentje waarvan ik al een stuk of drie heb.
Het is tegen zessen en ik haal mijn fiets op. Met één van de medewerkers praat ik nog een tijdje over m'n fietsproject en zeg niet dat ik tussen Odessa en Spokane een lift heb gekregen. Hij geeft advies over het fietsen in Montana (Dat is nog wel wat, hoor! Later meer.) en tipt me voor de komende uren de fiets in de 'mall' proberen kwijt te raken. Daar hebben ze parkeergagrages.
Bij Bike Hub hadden ze de goede maat binnenband ook gehad en ik voel me nog steeds een beetje bezwaard over de keuze een band van mezelf te gebruiken. Ik dacht: dat scheelt bagage en ik heb nog één bij me. Ik denk nu: Ik heb hen van een beetje verdiensten onthouden, terwijl ze me geweldig hebben geholpen en geadviseerd voor weinig.
In de parkeergarages van het winkelcentrum wilden ze niet op mijn fiets passen. Toch leuk daar even binnen te zijn geweest. Luxe mensen! In de hele ruime hal op de begane grond stands van winkels elders in het enorme gebouw. De medewerkers zijn ook op uiterlijk geselecteerd, vermoed ik. En veel kunstgebitten, implantaten of gebleekte en recht gezette tanden. Ik zie het verschil niet.
Ik was blij dat ik een andere broek had gekocht.

De fiets raak ik niet kwijt en nog uren en uren voor mijn trein gaat. Ik besluit rustig naar het station te lopen (duurt langer dan fietsen) en daar te gaan zitten. Nicolas spreekt me aan. Hij staat bij een groepje daklozen en loopt een tijdje met me mee. Hij vertelt dat hij vroeger ook veel fietste en laat me zien waar hij littekens heeft van valpartijen en ongelukken. Een ongeluk op zestienjarige leeftijd heeft 'permanent brain damage' veroorzaakt. 'But don't be discouraged, Bo. No scars, no life.'

In de stationshal is het rustig. Ik word bij binnenkomst aangesproken door een jonge sherrif die vraagt wat ik kom doen. Ik leg het uit en het is 'okay'. Ik ga in de buurt zitten van het Amtrak-loket. Er zit een man van, ik denk, Chinese afkomst met een grote koptelefoon op. Hij reageert niet op mijn 'Good evening, sir' en eet smakkend iets knalroze.
Toen ik ruim een week geleden op Schiphol moest wachten, had ik spijt van mijn keuze geen boek mee te nemen, om ruimte en gewicht te sparen. Ik had een klein pakje van Elja, vriendin en collega, gekregen dat ik in het vliegtuig open mocht maken. Yes! Een boek! En sukodu's (nog nooit gedaan) en een opdracht: het boek lezen en ruilen voor een andere. Nu ik uren moest wachten, was ik er zo blij mee! Boek is bijna uit.

Om één uur 's nachts in de trein gestapt. Ruime plekken. Ik heb me lekker geïnstalleerd onder m'n slaapzak en ben in slaap gevallen. Om zes uur word ik wakker en we rijden Libby uit. Shit, zouden we Whitefish al voorbij zijn? Hoe weten reizigers in deze trein welk station we naderen en wanneer? Er zijn nergens informatieschermen en er is geen aankondiging geweest, anders was ik wel wakker geworden. Als we Wfi al voorbij zijn, zou mijn fiets daar dan uit de trein gehaald zijn ...? Bagage en fiets gingen in een ander treinstel.
Ik doe snel m'n slaapzak in de hoes, maar weet het verder ook even niet. Ik zie ook geen personeel. Om me heen geen veranderingen in reizigers. De vrouw naast me die in Spokane met me instapte likt een deksel af van een blikken bak met bruin spul erin. De dikke man drie rijen voor me is nog steeds afwisselend aan het snurken en hoesten. Moeder met kind achter me ook nog daar.
Ineens valt me op dat boven de stoelen briefjes hangen met letters erop. Ik had ook zo'n briefje gekregen en snap nu dat dat Wfi afkorting Whitefish is. Ik zie nog verscheidene Wfi-ssen hangen en daaronder nog steeds mensen. Ik ben gerust en ga koffie halen.
Op weg naar de koffie loop ik door een treinstel dat grotendeels uit glas bestaat. Bergen en heuvels, dicht begroeid met hoge sparachtige bomen zover je kan kijken. Prachtig en overweldigend. Wonen hier wel mensen? Waar dan? Hoe fiets je hier? Een groep herten rent de bossen in op een plek waar het iets minder dichtbegroeid is.
Waar kom ik terecht? Is Wfi een paar huizen, een dorp met weirdo's ... ? Zou het dezelfde sfeer als Soap Lake hebben? Dan is het ok. Graag nog 'n keer Soap Lake. Is het een vakantie-oord voor rijke Amerikanen met alleen maar hele dure hotels? Misschien is er wel helemaal niks!
Ik heb ook nergens naar geïnformeerd toen ik het treinkaartje kocht.
Ik loop met de koffie terug en door het kleine raampje naast mijn zitplaats blijf ik naar buiten kijken in de hoop iets van cultivering te zien. Niets. Naast bergen en bomen nu en dan enorme meren.
Ik voel me klein!
Er wordt omgeroepen dat we over een uur in Whitefish zijn.
Een half uur voor Wfi een enorme ranch met paarden en koeien in enorme weilanden die schuin tegen de bergen omhoog zijn aangelegd. Net als in 'Legends of the Fall'.
Nu en dan een hut of een huis tussen de bomen. Ik fantaseer over wie en wat daar wonen. Oorlogsveteranen? Natives? Alto's? Gewone mensen? Moet lachen bij die laatste. Wat is gewoon? Maar 't lachen komt ook door spanning en onzekerheid.

In Wfi staat een groep Amish-mensen te wachten. Geeft me een veilig gevoel. Even. Want zij willen de trein ín - Whitefish uit.
Als ik m'n fiets heb opgeladen, ga ik het dorp in. Alles ziet er heel verzorgd uit. Ik fiets langs middle-school, langs een strip (winkelstraat), een diner (restaurant voor locals). Ik zie boetiekjes met souvenirs en aankondigingen voor sport en sightsee'en. Ik krijg de indruk dat dit inderdaad een dorp is dat gericht is op toeristen; op zowel Aa'ers als Ab'ers.
Hotels en motels zijn er en de eerste waar ik binnenloop is duur, terwijl die er heel gewoon uit ziet. Ik vraag naar goedkopere opties en de vrouw verwijst me naar 'partner facility' Trump town Inn. Daar zit ik nu, in Trump town Inn. Zou het motel al zo hebben geheten vóór november 2016?
Fijn motel, een mijl buiten het dorp met een host, sportieve jongeman van jaar of 25, die allerlei tips heeft over fietsen van hier naar Missoula. 'You don't have to take the bus. It's a beautiful bike ride.' Dat stelt me gerust(er). Ik vreesde: 'Don't cycle here. It's remote, dangerous wild life, no facilities, zero reception so no help...'
Het is op dat moment half tien 's ochtends en ik heb twee nachten geboekt. Ik mag gelijk een kamer in. Fijn, want ik wil slapen en de tijd nemen om fitter te worden.

Ik heb al uren heerlijk geslapen in Whitefish.

rectificatie: Het motel heet Stumptown Inn (i.p.v. Trump Town Inn).

Volgens mij is 'Stumptown' een tweede naam voor Whitefish. Ik zie het overal staan.
Ben vanmiddag het dorp ingegaan en Stumptown is gezellig, leuk en mooi.
Morgen op de Hwy 93 South naar Missoula. Drie dagen, denk ik.

Liefs v Bo