grootste hotel ooit

16 juni 2018 - Sheridan Lake, Colorado, Verenigde Staten

Het ontbijt in Eads. Jakkes.
Wat ik ook probeer: havermout, yoghurt, muffin of bagel …. alles is mierzoet. Wat zal ik goed fietsen, vandaag!
Verder niets dan goeds over het motel. Ik ben lekker bij gekomen. 

Ik was om één uur in Sheridan Lake. Het is nu kwart over vier. Ik heb me gewassen, druiven gegeten, muggen doodgeslagen, wasje gedaan, spullen van de ene ruimte naar de andere gesleept en weer naar een andere plek, met de dominee gepraat ….
Ik zit op een bankje voor de kerk onder een afdak en probeer te schrijven.
Sheridan Lake heeft de kerk open voor fietsers. Als ik om twee uur binnen kom, is Ds. Ernie er ook. Ik vraag hem of ik hier vanmiddag en vannacht mag blijven. Dat mag. Morgenochtend om zeven uur is er ontbijt voor de mannen uit SL en ik ben uitgenodigd. Ik bied aan vanmiddag te helpen met de voorbereidingen 'or if there's something else I can do …', maar dat hoeft op dit moment niet. Misschien dat er vanavond nog wat op komt.

Dit is een mooie kerk op z'n Amerikaans. Onderhouden, in gebruik, schoon en ruim. Ik mag alles gebruiken. Er is internet, televisie, fornuis, koffiezetapparaat, thee, magnetron en een koelkast met inhoud. Het voelt als een gigantisch hotel.
Net als in Jeffrey City en Hartsel, ben ik verrast en geraakt door de gastvrijheid en openheid.
De kerk staat aan de rand van het dorp en 'pastor Ernie' woont ernaast. Sheridan Lake heeft negentig inwoners en volgens mij gaan ze allemaal naar de kerk, want dit gebouw is groot en het leeft. Er hangen en liggen aankondigingen, frames met foto's, liturgieën in de ontvangstruimte; in de kerkzaal hangt de toga, staat een drumstel en keyboard, stoelen netjes in rijen voor de dienst van zondag en in de zaal ernaast stoelen om ronde tafels voor morgenochtend.

Ik was vanmorgen redelijk op tijd weg uit Eads. Het was nagenoeg windstil en dat is het de hele reis gebleven. Nou ja, hele reis …!! Zo ver heb ik niet gefietst vandaag - dertig mijl. Lekker gefietst, al was het heet: 95 - 100 graden.
Ik word bij Chivington ingehaald door Keith. Hij is een TransAm-racer. Hij heeft last van de warmte en is niet helemaal fit. Hij is vanmorgen uit Sugar City komen fietsen na vijf uur slaap. Als wij elkaar spreken, heeft hij al zeventig mijl afgelegd. We fietsen een half uur op en dan gaat hij verder.
Om één uur hier in Sheridan Lake kom ik Keith weer tegen. Hij heeft z'n flessen gevuld en gegeten en wil verder ook al voelt hij zich niet goed. Hij vraagt mij of ik Craig gezien heb. Nee, ik ben door niemand anders ingehaald vanochtend. Op dat moment zien we in de verte een fietser aankomen. Het is Craig.
'I wanna go home. Sit on a couch where there is air conditioning.', is zijn warme opening.
Keith en ik groeten hem.

Keith vertelt dat er al twee TransAm'ers in het ziekenhuis zijn beland doordat ze zijn aangereden. Hij vertelt ook dat er vorig jaar een man is doodgereden. Ik weet dat er een vrouw is doodgereden. 'You should be careful too. It's always in this area. There is something about it. I wanna get out of here as soon as possible.'
Keith fietst verder. Craig nog niet. Hij zet zijn eigen deadline, in twintig dagen dwars door de VS fietsen, op tweede plan..
'Here it's about surviving.' Nou mannen! Is het echt zo erg?!
Ik zeg het niet luidop, maar ik heb niet zoveel last van de warmte en ben blij dat het niet waait. Maar deze jongens fietsen tussen de 200 en 250 mijl per dag, slapen nauwelijks en eten/drinken doen ze zeer afgepast, want dat kost tijd en is gewicht. Dat zal het incasserings- en beoordelingsvermogen wel aantasten.

Dat er geen wind is, komt hier niet veel voor. Inmiddels waait het gigantisch. Ik ben naar binnen gegaan, want spullen vlogen weg en m'n laptop waaide van m'n schoot. Bovendien werd ik steeds gebeten door muggen. Dat was tijdens het fietsen ook al zo! Brutale beesten. Maar ik heb een vliegenmepper gevonden!
Dominee Ernie kwam net nog even binnen en vertelde dat het 103 graden is. Dat is tegen de veertig.
'If there are more bikers in the area, let them know they're welcome. It's too hot to be out there … and that wínd ….'

Grootste Hotel ooit. Voor niks.

Foto’s

1 Reactie

  1. Martineke:
    16 juni 2018
    Lieve Bo,
    Wat fijn dat je weer op zo'n mooie plek bent en dat de mensen zo gastvrij zijn!
    Het is hier bij lange na niet 40 graden. 22 graden is optimistisch.
    Maar de zon schijnt mooi naar binnen hier. Wat een heerlijk vooruitzicht dat je over een paar dagen je family weer ziet!
    Toitoitoi de laatste loodjes!
    Dikke zoen!