Dip in Madison County

Ik heb vandaag wel gefietst maar staat-van-zijn is hetzelfde.
Ik ben er klaar mee. Ik heb een mentale dip.
Gisteravond bekeken hoe ver ik nog moet, voordat ik bij Joke ben. Google Maps kon het niet eens berekenen.
Vanmorgen geen zin, maar toch uit Dillon vertrokken.
Ik had gisteravond een andere, kortere route uitgeschreven dan de route die TABT heeft uitgezet. In plaats van 72 mijl naar Ennis, zou ik het in 61 doen. Dertien mijl na Dillon moest ik dan rechtsaf, de East Bench Road op. Die East Bench Road was gravel, stenen en kuilen. Van afgekeken.

De omstandigheden waren tot aan Twin Bridges langs de 41, prima. Graad of achttien en wind mee. Mooie uitzichten, niet te veel verkeer.
Zo’n vijftien mijl voor Twin Bridges begint Madison County - van die film met Meryl Streep en Clint Eastwood. Vrouwelijke hoofdpersoon is vrouw op leeftijd. Man en kinderen gaan een paar dagen weg en andere, vreemde man die onderweg is om bruggen te fotograferen, komt bij haar terecht. Met hem heeft ze een kortstondige, gepassioneerde en liefdevolle verhouding.
Is níet van de film ‘Bridges of Madison County’. Die film speelt zich af in Madison County, Iowa, kom ik net achter.
Toch leuk ermee gefietst en jullie verteld te hebben. Mooie film. Aanrader.

Vanaf Twin Bridges werd het benauwd en had ik wind tegen. Tot TwBr fietste ik noord-oost; nu fietste ik zuid op de 287.
Achter en boven de bergen dreigende, donkere wolken. Ik ging ervan uit dat ze wel achter die bergen zouden blijven en als ze van plan waren boven mij leeg te lopen: prima! Ik had het warm en niet naar de zin, dus dat kon er wel bij. In Sheridan werd ik nog gewaarschuwd. ‘Thank you for your concern.’, zei ik beleefd, terwijl ik dacht: Ach, kan me niks verblotekonten. Ik vind het toch al niet leuk.
Een paar mijl voor Alder begon het te onweren en te bliksemen. Meteen verdween mijn onverschilligheid. Ik ben bang voor onweer. In Alder ging ik onder een overkapping staan van een bar/restaurant/casino. Het was gezellig onder het afdakje. Rokende mensen stonden buiten, anderen liepen in of uit en bleven kort staan voor een praatje.

Ik was van plan te kamperen vannacht. Echt waar! Maar met dit weer durf ik niet. Ik ben het motel ingedoken dat bij het restaurant hoort. Heerlijk! Fijne kamer. Ik heb al heel lang in bad gelegen.
In Alder wonen nog geen 150 mensen, maar het is prima vertoeven hier.

Zoals ik zei: Ik heb een mentale dip. Geen haar op mijn hoofd die overweegt te stoppen, maar momenteel heb ik het minder naar mijn zin. Kan natuurlijk door van alles komen.
Het zware fietsen van eind vorige week.
Ik menstrueer.
De realisatie van dit-is-het-nu. Dit is mijn leven de komende weken: overdag alleen en alleen maar fietsen en in de middag of avond slaapplaats zoeken. Nu en dan een praatje met iemand en van beide kanten zijn we voorbijgangers.
Drie weken en nog heel lang ver weg van mijn ouders, van zusjes en van Busjes, van vrienden; zonder goede koffie, zonder eigen bed, zonder ….
Terwijl ik in bad lig, lees ik een berichtje van Sandra. Vriendin waar ik dus ook weken zonder doe.
(Ik had eerst: ‘… zonder moet.’ opgeschreven, maar ik heb hier natuurlijk zelf voor gekozen.)
‘Waarom doe je dit? Heb je wat uit te zoeken? Met jezelf of met iemand? Of met íets?’
Tekst beetje ingekort en specificaties weggelaten.
Ja, waarom doe ik dit?
Toen ik het lang geleden bedacht, was het vooral zin hebben in een uitdaging en in iets totaal anders doen dan de dingen die ik normaal doe. Dat het iets fysieks werd, is omdat ik van bewegen en sporten houd. En op zich is de keuze voor fietsen in Amerika ook niet heel opmerkelijk. Mijn halve familie woont hier, ik ben hier regelmatig geweest en de taal is bekend.
Ik vond dat het voor mijn vijftigste moest, zo’n project.
Aan de andere kant: Ik heb vooraf wat mensen gesproken die ook grote fietstochten doen en deden, waaronder een man van ver in de zestig die twee jaar geleden alleen door de VS is gefietst en recentelijk vanuit zijn huis in Rinsumageest naar China. En deze meneer maakte per dag heel wat mijlen dan ik.
Maar toch …. Tuurlijk is het wat als je lang in je eentje gaat fietsen in een niet-fiets-land aan de andere kant van de oceaan.

Ik geloof niet dat ik met mezelf iets uit te zoeken heb. Ik geloof ook niet dat ik met iemand anders iets uit te zoeken heb.
Wat werk betreft zijn het laatste jaar vervelende dingen gebeurd, maar om nou te zeggen: ik móet eruit! Nee.
Ik ben niet op zoek naar nieuwe inzichten en ga er ook niet van uit dat mijn kijk op zaken ingrijpend zal veranderen.
Eerlijk gezegd hoop ik dat ook niet, want als ik half augustus terug ben en ik vind dat mijn hele leven op de kop moet …
Wat een drukte. Ik moet er niet aan denken.

Ik zal het whappje van Sandra nog regelmatig teruglezen. Doe ik vaak met whappjes die binnenkomen.
Ik heb ook even teruggelezen of hetgeen wat ik hier schrijf als antwoord overeenkomt met wat ik eerder aan Sandra whappte. Ik vind van wel.
En San, als jij er anders over denkt, dan graag niet commentaar leveren op het blog, maar via whapp, ok?!
Of gewoon níet.

Het onweer blijft hangen boven Alder.