in Ennis

Gisteravond in het 'Chick's' (casino, bar en restaurant) te Alder raakte ik in gesprek met Mark. Mark is een 'gold digger'. Uit zijn auto haalde hij allerlei stenen, steentjes en ook een potje met piepkleine stukjes goud. Hij legde uit hoe het proces van goud zoeken en vinden in zijn werk gaat. Het is bekend is waar plekken zijn waar goud gevonden wordt en waar afgravingen zijn. Montana is een staat, deze regio, waar het veel gebeurt. Je hebt een vergunning nodig om te mogen graven of toestemming van de mijneigenaar. Dat in bepaalde rotsen goud zou kunnen zitten, zie je volgens Mark, aan de kleur. Dan ga je hakken en graven en vervolgens komen de stenen op een soort van lopende band die ervoor zorgt dat goud, wat heel zwaar is, wordt gescheiden.
Hij doet het voor de hobby. 'It's a passion. I always walk with my eyes on the soil.' Heel veel doen het voor het plezier. Volgens hem word je er niet rijk van. Hij had ook stukjes granaat en aquamarijn gevonden en een punt van een speer van honderden jaren geleden.
Toen ik vanmorgen Alder verliet, heb ik een stuk of wat gebieden gezien waar goud wordt of werd gedolven. In één was nu een museum gemaakt. 'Your gold digging experience begins here'. In een andere zag ik zo'n enorme, verroeste lopende band staan, waarvan ik nu weet dat die gebruikt wordt om goud en ander gesteente te scheiden.

Nog maar net weg uit Alder, kom ik Isaac tegen. Een soortgenoot. Hij fietst van oost naar west. Hij zwaait enthousiast vanaf de andere kant van de 278 en ik steek over. We wisselen uit waar we zijn begonnen, waar we naartoe gaan, wat we onderweg tegenkomen aan elementen en aan onszelf en hoe het nu gaat. Ik vertel dat ik bang ben voor onweer en daarom in Alder ben gestopt gisteren. Hij weet dat onweersbuien in deze tijd van het jaar in deze regio veel voorkomen.
Hij vertelt dat 'the last year was complicated' en is gaan fietsen. In de vroege herfst moet hij weer thuis zijn in Boston. Hij volgt verschillende routes, is al een aantal soortgenoten tegengekomen en heeft leuke anekdotes.
Isaac is een student van 24 en we wisselen inzichten en ervaringen uit over het Nederlandse en het Amerikaanse onderwijssysteem.
We hebben bijna een uur aan de zijkant van de weg gestaan.

Ik kom door Nevada City en Virginia City. Prachtige dorpjes! Vooral die laatste. Een houten  'strip': een straat waar winkeltjes, musea, barretjes, bakkers, postkantoor, bank enzovoort zijn. Elk moment verwacht ik een hoertje uit de film 'Brimstone' die klaar is met haar werk de straat op lopen, terwijl ze haar rokken en bustier rechttrekt. Of een cowboy die mij op z'n paard voorbij dendert; teugels in z'n linkerhand, revolver in z'n rechterhand - loop omhoog, omdattie nog wat te vereffenen heeft.
Er gebeurt niets.

Het is warm. Om mij heen donkere wolken en gedonder.
Vanaf Virginia City is het lang klimmen tot, ik geloof, Creek Trail Pass. Daar begint het te regenen en is het behoorlijk kouder. In m'n plaspauze trek ik meer kleren aan, maar ik warm er niet van op. Ook nog hagel.
Beneden is de temperatuur aangenamer, maar ik houd m'n laagjes aan, want ik heb het nog steeds koud.

In Ennis ben ik er eigenlijk alweer klaar mee. Het is half vier. Als ik nu een camping opzoek, heb ik alle tijd om uit te zoeken hoe de tent van Nicolette in elkaar gezet moet worden. Ik kom terecht bij 'Corner Camping'. Een jongen van een jaar of achttien stelt zich voor als 'the office'.  Tijdens het inchecken vraagt hij wat Nederland van Trump vindt. Ik vertel hem dat ik ben geadviseerd terughoudend te zijn of te zeggen: 'We find him interesting.'
Hij moet lachen. 'He is crazy! I don't like him at all.'
Hij vertelt dat hij Obama-fan was 'you know, he was a straight, intelligent guy who had no personal issues'. Hij had nooit verwacht dat Trump zou worden verkozen en vertelt dat hij november 2016 dagen van slag is geweest. Ik vertel hem dat ik vanaf die periode weer nu en dan rook.

Mijn tent opzetten, is een struggle. Ik overweeg Nicolette midden in haar nacht te bellen. Ik stel me voor dat de mensen vanuit hun enorme RV's, uitlachend en meewarig mijn gepruts aanschouwen (en denk dan ook: Kom dan uit je overdreven gefaciliteerde caravan, waarvan je opstap groter is dan mijn tent en help mij!). Ik verwacht dat de jonge 'office' naar me toe loopt en zegt: 'You look like you could use a little help ...'.
Maar nee. En het is gelukt, Nico! En morgenavond doe ik het in een half uur in plaats van in anderhalf.

Ik zit nu in de Longbranch. Buiten hoost het en het waait hard. Ik slaap vannacht in een tent (!!).
Mentaal is het nog steeds trekken en dat mag zo zijn.
Ik krijg op de blog en over de whapp zulke leuke, lieve reacties! Dank!