Darby, derde poging

Ik zit in een heel vies motel in Darby. Voel me niet veilig. Weirdo's hier en ik vind ze niet zo leuk als in Soap Lake. Een man houdt me in de gaten. Hij is dan wel minstens twintig jaar jonger, spreekt geen Engels, maar begluurt mij en loopt mij achterna.
Ik heb niet/nauwelijks/slecht internet, dus houd t kort. Doe n verslag in Word en upload t als ik de kans heb.
Fijn gefietst vandaag. Van Missoula naar Darby. Mijl of 65.

Liefs v Bo

Darby, 18 mei

Dit verslag doe ik in Word en upload het als ik de kans krijg. In Darby geen internet. Nu in het Casino. Wel witte wijn.
Ik heb vandaag voor het eerst een deel van de Trans American Bicycle Trail (TABT) gedaan. Die begint aan de westkant in Astoria Oregon. Ik heb’em vanmorgen opgepakt vanaf Missoula en ben nu in Darby. 65 Mijl gefietst. Valt me mee van mezelf. Mijn plan was in Hamilton te stoppen, maar ik ging lekker. Het noodweer dat voorspeld was, kwam niet. Om mij heen dreigende, donkere luchten en in een benzinepompstation in Victor waar ik de vieste koffie heb gehad tot nu toe, werd ik gewaarschuwd, maar het bleef lekker fietsweer.
In Hamilton stond ik op mijn kaart te kijken om na te gaan hoe ver het eerstvolgende dorp nog zou zijn, toen een vrouw mij aansprak: ‘Are you lost?’, ‘No, but I want to make a decision ….’
Ze keek met mij mee op de kaart en wist dat Darby niet ver was, mijl of vijftien, en ‘actually a nice town. It has its own brewery, there are bars and I’m sure there will be motels …’.
Fijn, want ik wilde nog wel een stukje.

De hele reis heb ik genoten van het feit dat mijn route was uitgestippeld. Het grootste deel van de route ging over fietspaden. Langs Hwy 93 S ligt tussen Missoula en Hamilton een keurig fietspad. In Lolo was een fietsbrug (had ik niet door – ik ben de snelweg overgestoken), tussen Lolo en Florence een heuse fietstunnel. En fietsbordjes!
Soms houdt het fietspad ineens op en moet je een klein stukje op de snelweg en dan naar de andere kant.
Ik heb het me niet zo gerealiseerd toen ik met het andere verkeer op de snelweg zat, maar dit was fijn! De voordelen:

• Afdalingen van meer dan 5% zijn spannend. Als je op de snelweg zit en het gaat mis, je gaat slingeren en verliest controle, ligt niet alleen je bagage overal, maar waarschijnlijk ook je lichaamsdelen doordat je geraakt wordt door ander verkeer.
  Op een fietspad blijft het beperkt tot een paar schrammen en bagage dat je bij elkaar moet rapen. Maar dat kan je dan tenminste nog!
• Ik kwam drie sl’ers tegen over een afstand van 45 mijl. Je kan dus rustig links fietsen, slingeren, boekje lezen, bijslapen, kaart bestuderen of chips eten. Dat laatste heb ik gedaan. Het scheelt tijd en mijlen als je fietsend kan eten en drinken.
• Als ik op de snelweg fiets, heb ik een heel fel hesje aan, helm op en reflecterende band om m’n middel. Als het zonnig is, heb ik onder die helm ook nog een witte doek tegen verbranding van oren en voorhoofd. Het ziet er niet uit. (Gisteren in Arlee heeft een jongetje van een jaar of zes mij een minuut of vijf bekeken. Toen we met z’n drieën voor de koeling met water stonden, vroeg hij, gestimuleerd door moeder: ‘Why are you dressed like that?’)
  Op de fietspaden kan ik hip fietsen. Helm, hesje en band zouden af/uit kunnen.

Het gebied tussen Missoula en Sula heet Bitterroot Valley. De gelijknamige rivier is de hele tijd met me mee gestroomd. Gezellig.
Bitterroot is een vertaling van de naam van de Indianenstam(men) die in dit gebied leefden op/tot het moment dat Lewis en Clark hier met hun expeditie kwamen. De mannen zouden begin negentiende eeuw door president Jefferson zijn aangewezen om leiding te geven aan verkenningsmissies van het midden en het noorden van wat nu de VS is.

Darby zal best ‘actually a nice town‘  zijn, maar ik voel me hier niet ok.
Toen ik daarnet door het dorp fietste, werd er naar me geroepen.
De weirdo’s die ik zie, maken bij mij geen zachte gevoelens los, maar het gevoel: ik moet oppassen.
Zowel in het motel als hier in het casino is geen internet, waardoor ik me afgesloten en overgeleverd voel. Maar waarschijnlijk komt dat vooral doordat ik niet ‘connect’ met de locals.
Het motel waar ik zit, ‘Budget Inn. Clean and comfortable. Welcome!’, is echt niet clean! De beheerder is een oude, tandenloze man, die bij het lezen van mijn gegevens het formulier vlak voor zijn ogen houdt. Hij is ontzettend lief, maar heeft geen sjoege. Ik kom eerst in een kamer die niet schoongemaakt is. In de prullenbak de troep van vorige huurders, allerlei troep op de grond en het bed is niet schoon. Ik ga terug en Tandenloze Beheerder zegt: ‘Oh I’m  so sorry. I do the best I can!’
Hij wil mij helpen mijn fiets naar boven te sjouwen. Is echt niet nodig, maar hij wil’et. Omdat hij zo slecht ziet, tikt steeds mijn vlag tegen zijn hoofd.
Ik krijg een nieuwe kamer. Iets beter.

Morgen maar vroeg vertrekken, als ik deze nacht in Darby overleef.
Misschien moet ik’es van dat motel/hotel-lodging af, denk ik al een paar dagen. Ik ben geen kampeerder als ik alleen ben. Maar ‘motelling’ is niet echt.
Tijdens het drinken van de vieste koffie tot nu toe in Victor, bedacht ik ineens dat ik het hele Coffee Pot Lake nooit heb gevonden. Daar zou ik kamperen en Wouter’s matje voor het eerst liggend uitproberen.
Bij het nagaan van mijn fietsgangen (lees: niet-fietsgangen), zie ik dat ik er met tachtig mijl per uur langs moet zijn gekomen. Ik zat bij Ed en Nadya in de auto.

Als ik in ranzig ‘Budget Inn’ bezig ben met ontpakken, loopt een jongeman steeds langs mijn kamer en gluurt naar binnen. Zonet in het supermarktje staat hij ineens achter me. Te dicht.
‘Hey, you have been following me! And you’re spying on me, aren’t you? Stop it!’ Ik zeg het met opzet zo luid dat het winkelpersoneel het wel moet horen.
Hij mompelt iets. Het is geen Engels.
Ik reken mijn salade en andere boodschapjes af en vraag of ik in Darby nog ergens een wijntje kan drinken. De dame zegt dat dat hiernaast kan, in het casino. Ik kan binnendoor lopen en mag mijn salade daar opeten.
Terwijl ik zit te typen, komt Derrick binnen. ‘Hey, I warned you! Don’t go there. It’s nasty! But you didn’t listen.’, ‘Oh, was it you on that deck? I didn’t have a clue that your yelling was meant for me.’, ‘I’m sorry, I should have come down.’
Hij vertelt sterke verhalen over wat in ‘Budget Inn’ allemaal wel niet gebeurd is.
‘….He was making a bomb in the bathtub, but got arrested … She had to leave the motel, but she didn’t want to. Every time she saw the owner, she began to scream and shout. The police came and made her leave …. There are three or four Mexican guys staying on the first floor for over a month now, but they are nice … The sherrif comes out to investigate the place every now and then, so you’re probably safe. I’ll keep an eye out too tonight.’
Hij stelt me voor aan zijn vriendin-min-twee-tanden Eleanor. Ze is vandaag jarig.
Wendy of –ie komt erbij. Ze kletst lekker weg over van-alles-en-nog-wat en is belangstellend. Als ik vertel dat ik uit Nederland kom, is haar interesse nog groter. ‘Oh wow! You guys are tolerant. You don’t have issues with gay people.’ Wendy is lesbisch. Ik vertel haar van Spokane. Ze is er nog nooit geweest. Ze weet wel van de daklozen daar.
Ze nodigt me uit morgenochtend in de ‘diner’ waar zij kok is, te komen ontbijten.
Bij het afrekenen geeft de eigenaresse me een memootje met twee telefoonnummers van organisaties die toeristen helpen als ze in Yellowstone Park in de problemen komen.

Ik heb goed geslapen en lekker ontbeten.

De eerste twintig mijl na Darby, was prima. Wind mee, 64 graden en zus Yoka belde nog. Ze was opgelucht dat ik bear spray en antiverkrachtersfluitje niet had hoeven te gebruiken.
Tineke, andere zus: Ach, jammer voor Bo, weer geen seks. Zo meelevend, zij.
Ter hoogte van Connor begon het klimmen. Mijlenlang, maar goed te doen. Op een geven moment het bordje: ‘Lost Trail Pass. Hot Springs’. Dat zijn warme bronnen. Ik zag nu en dan de stoom uit de bergen komen.
Ik dacht: Ik ben er al! Dit was een makkie!
Wat heb ik later dat Hot Springs-bordje vervloekt! Toen begon het pas! Daarna was het nog minstens twee uur klimmen in motregen, mist en kou. Om me heen dichte bossen en sneeuw. Nauwelijks verkeer. Stilte, leegte, fysieke uitputting en geen keuze.
Ik had last van de hoogte. Ik was nu en dan duizelig en misselijk. Dat zakte af en het kwam weer terug. Ik kreeg visioenen van beren die uit de dichte bossen mij van achteren aanvielen. In deze toestand was ik zo’n gemakkelijke prooi. En schreeuwen lukte niet. Dat had ik al geprobeerd. Ik had het zó zwaar dat ik op een gegeven moment ook dacht: Doe maar dan. Is dit tenminste afgelopen.

Ik heb het gehaald, de Lost Trail Pass.
Hierna de Chief Joseph Pass. Die was te doen.
Daarna lang naar beneden.
Eenmaal op de vlakte, waar ik steeds naar uitgekeken had, waaide het zó hard (tegen!) dat ik moeite had op de weg te blijven. Mijn fiets viel om, toen ik banaanpauze nam.
Ik moest nog een mijl of twintig naar Wisdom. Ik kreeg wederom fatalistische visioenen.
Misschien bestaat dat k-dorp niet eens! Is het jaren geleden al door dit soort winden weggevaagd! Wie wil hier nou wonen?! De steden Philantropy en Philosophy, de twee andere vermeende deugden van president Jefferson, heb ik ook op geen enkele kaart gezien en ik heb heel wat kaarten bestudeerd de afgelopen weken. Wisdom zou de derde deugd en vernoemd dorp zijn, maar zeker ook niet bestaan! Als Wisdom een ghost town blijk te zijn, moet ik nóg twintig mijl verder naar Jackson en ik ben zó moe!
Michael Jackson is ook al dood.

In Wisdom is een heel fijn motel. Ik heb een hele grote kamer, jullie kunnen er allemaal bij!’, een keuken en een koffiezetapparaat, waarmee ik zelf kan bepalen hoe sterk mijn koffie is. Wat heb ik daarvan genoten! Ik heb lang in bad gelegen en boterhammen van een bordje met mes en vork gegeten. Ik zit nu aan de bar te typen. Straks heb ik een schoon bed. Ik kan kiezen uit twee.

Ik heb het (te) zwaar gehad vandaag. Het klimmen kon ik maar net aan. Op 7000 vt plús in de bergen voelde ik mij klein en kwetsbaar. Nog twintig mijl harde tegenwind was te veel en het was ver.
Morgen naar Dillon. De afstand is ongeveer hetzelfde, het klimmen is iets minder zwaar, maar tussen Jackson en Dillon is niks. He-le-maal niks!
Als ik dan een beer tegenkom of een lekke band krijg, is het afgelopen.