Coproductie

Afgelopen maandag in Whitefish was mij verteld, dat het een beetje jammer zou zijn de bus te nemen naar Missoula. Bovendien is de Hwy 93 S goed te fietsen, weet ik nu.
Ik heb alleen maar mooie, indrukwekkende uitzichten gehad.
Dat klinkt weinigzeggend en algemeen. Is het ook. Woorden en foto's geven het landschap bij lange na niet de waarde die het verdient.
'House on the Prairie' (grotendeels opgenomen in Californië, maar de sfeer en de beelden zijn hetzelfde. Hier zie je ook dergelijke huisjes en daar omheen weilanden met hooibalen, koeien en paarden. Moet je de auto's om het huis van de familie Ingalls wegdenken), 'Legends of the Fall', 'The horse whisperer' (vreselijke film, maar prachtige landschappen), 'Nebraska' (anders dan de titel doet vermoeden, speelt de roadmovie zich hoofdzakelijk in Montana af) - 't Is allemaal hier.
De staat Montana is een bijzonder geslaagde coproductie van God en Moederaarde - god van de Indianen.

Fietsend aan de westkant van Flat Lake zag ik links besneeuwde bergen en meren; rechts hoge heuvels, bizons en rivieren.
Flat Lake is een groot meer in het westen van Montana. De naam is de Amerikaanse vertaling/interpretatie van de natives die in dit gebied wonen en woonden: Salish, Kootenai en Tushepau. Deze stammen zouden de hoofden van hun kinderen de eerste levensjaren inbinden om zo een platter en hoger voorhoofd te krijgen - een schoonheidsideaal. Volgens locals die ik spreek en het beetje onderzoek dat ik heb gedaan, is dit een fabel. Dat wil zeggen: dat het in deze omgeving gebeurde. Dát er Indianenstammen zijn, die het deden, is waarschijnlijk een feit .
Wat mij de afgelopen dagen bezighoudt: Waarom zeggen locals dat 'head-flattening' hier niet gebeurde: 'It was not here'?
Is dat, omdat ze niet willen dat in 'hun' gebied praktijken plaatsvonden die ze afkeuren of niet begrijpen? Is het uit loyaliteit met hun leefomgeving en haar oorspronkelijke bewoners?
Ik weet het niet en het intrigeert mij.
Hierbij ook gelijk de opmerking: Wat ik schrijf over toedracht en geschiedenis, is ook maar een kant van de waarheid; wat die waarheid ook moge zijn.

Het is twee dagen prachtig weer geweest en dat draagt natuurlijk bij aan de positieve beleving. Maar de Hwy 93 S is niet alleen maar gemakkelijk fietsen. Vanaf Wfi gaat het de eerste tien mijl prima, maar voorbij Kalispell is het regelmatig pittig en lang klimmen. Klimmen is fysiek zwaar; afdalen vind ik al snel spannend als het zes/zeven procent naar beneden is. Dat komt hier nogal eens mijlen achterelkaar voor. Voordeel is dat je gemakkelijk afstanden maakt.
Toen ik gistermiddag om een uur of vier in Arlee was, had ik er al heel wat geklim en gedaal in de hitte van 84 graden opzitten. De temperatuur werd aangenamer en ik vond dat het zware fietsen nu wel klaar moest zijn. Nu Missoula zo dichtbij was, 25 mijl, wilde ik het ook wel halen. Ik kocht wat eten in de plaatselijke supermarkt en vroeg of fietsen naar Missoula nog veel klimmen inhield. 'Out of town it's a l-i-i-i-ttle bit of a climb, but then it's all the way down.' Mooi! Zin in!
Dat heb ik geweten! Vanuit Arlee is het vijftien mijl vals plat en klimmen. Wat heb ik gemopperd en geschólden (helpt!): 'Kom dan'es met je dikke kont uit die auto en pak de fiets! Dan kan je tenminste goede info geven!', 'Waarom wil ik dit? Waarom doe ik dit? Ik had ook gewoon in Nederland kunnen fietsen!', 'Lieve God, ik heb al zóveel geklommen en zwaar gefietst vandaag. Mag het nu alstUblieft klaar zijn?' ...
Op een gegeven moment was het inderdaad 'all the way down'. Hoofd en lijf herstelde snel en het fietsende leven was weer leuk.

De komende dagen wordt het weer minder. Volgens Weather Channel wordt het noodweer; volgens de Adventure Cycling Association (ACA): 'You should go. Yeah, some showers, but nothing severe.'
Vanaf Missoula, de stad waar ik nu ben, volg ik de Trans American Bicycle Trail. Downtown Missoula is een kantoor van genoemde organisatie. Daar ben ik vanmiddag geweest. Zo leuk! Het kantoor wordt gerund door tientallen medewerkers in allerlei leeftijdscategorieën die er Europees fit uitzien. Van alles wordt daar gedaan: kaarten maken, routes uitproberen, sponsors zoeken, evenementen en tours organiseren en faciliteren, fietsers adviseren, fietsers in nood helpen, fietsspullen verkopen, voorlichting geven enzovoort enzovoort.
Het handvat aan de deur, is een verticaal racefietsstuur en op het toilet is een stuk frame de rolhouder. Inspirerend hoe creatief mensen worden als ze met hun passie bezig zijn. Dit is geen nieuw inzicht, hoor! Ik zie dat ook bij vriendinnen die in de mode, reclame, design en branding werken.
John en Maxton geven mij allerlei informatie over de route, over fietsen in de VS in het algemeen en over de organisatie.
De ACA is in 1972 opgericht door Greg en June Siple. Het stel wilde fietsen van Missoula naar Mexico. Tijdens hun tocht zijn ze enthousiast geworden en wilden dit delen met zoveel mogelijk mensen. Als ik alles goed heb begrepen, heeft dit geresulteerd in 'The Great Divide Mountain Bike Route'; de eerste officiële bewegwijzerde en gefaciliteerde fietsroute noord-zuid in Amerika. Hierna zouden nog vele routes volgen waaronder de Trans American Bicycle Trail, waarvan ik vanaf hier ongeveer eenderde hoop te volbrengen.
John en Maxton zijn duidelijk Ab'ers. Volgens hen is het in Amerika prima fietsen. Wat betreft beren, verkrachters en dodelijk verkeer valt het mee. Ik vertel dat ik bear spray bij me heb en John zegt: 'If it makes you feel safe, okay, but I'm pretty sure you won't need it. Let me know if I was wrong.'
Ik kom op de foto en sta nu op de 2018 'Wall of Fame'.
Vanaf nu hoef ik niet meer zelf uit te zoeken waar ik fiets. Dat heeft de ACA voor mij gedaan. Ik had hun kaarten al in Nederland gekocht. Duur, maar nu ik met de organisatie kennis gemaakt heb, heb ik het er dubbel en dwars voor over.
Betekent ook dat ik regelmatig op wegen zal zitten die minder druk zijn.
Volgens Maxton is het vanaf hier naar Hamilton allemaal óf weinig verkeer óf fietspad. Vanaf daar is het weer een paar keer serieus klimmen naar Sula en Darby. Bewaar ik voor overmorgen, denk ik.

De stad Missoula is uitgestrekt. Noord-zuid is ongeveer tien mijl en oost-west ongeveer zes. De afstand tussen mijn Motel 6, Expo Pkwy en Downtown waar het ACA-kantoor is, is zeven mijl. Ik had me in eerste instantie verheugd op wijntjes drinken en eten Downtown, maar omdat zeer dreigende luchten samenpakten, besloot ik zo snel mogelijk terug naar het motel te gaan. Goede keuze. 
Op de terugweg verdwaal ik gigantisch. Het doet me terugdenken aan de tijd toen ik pas in Den Haag woonde. Ik heb totaal geen richtinggevoel en fietsend naar Paul of Marco en Nicola ging dat zó vaak fout dat er bij genoemde aanvangstijden van feestjes en dergelijke rekening mee werd gehouden. 'We beginnen om acht uur', als de aftrap half negen was. Al is er nu niemand die mij verwacht, ik vind het zó stom van mezelf dat ik op dit gebied nog geen enkele ontwikkeling heb doorgemaakt en in een rechttoe-rechtaan-land dat Amerika is als het om de inrichting van zijn steden gaat, de weg terug niet kan vinden. Bovendien zie ik de dreigende luchten steeds donkerder worden.
Dankzij regelmatig vragen is het omfietsen tot een mijl of vier beperkt gebleven. Heel medelevend wordt gezegd: 'Oh, your w-ay-ay-ay-s out.'
Waarom moet die -s- erachter?, denk ik dan geagiteerd. Bedoel je nu: "Stupid', 'So far out' of 'Senselessly lost'?
Maar ik ben terug naar het motel gekomen. En ik kan zeggen dat ik de stad Missoula ken!
Worth the visit!

Ik zit nu in Rowdy's Cabin. Mexicaans restaurant. Gezellig, droog, fijn personeel, lekkere salade (veel!) en goede koffie. Aan 4880 N. Reserve Street; halve mijl vanaf mijn motel aan Expo Pkwy.
Buiten giet het.

Morgen voor het eerst op de echte fietsroute: Trans American Bicycle Trail.
Gisteravond las ik een deel van het blog van Willem Poortvliet. Hij heeft de hele route van oost naar west gedaan. Hij is zó positief! En een échte!
Hij kampeerde; geen motels. Hij kookte; sla ik over. Hij begon 's ochtends vroeg; ik nu en dan. Hij fietste door weer en wind; ik heb tot nu toe alleen goed weer gehad ...

Nog een paar quotes van de afgelopen dagen:
'Alles wat je in je leven nodig hebt, zijn onwetendheid en zelfvertrouwen. Dan is je succes verzekerd'. Mark Twain.
Eens! Vooral onwetendheid komt me goed uit de laatste weken.
'Denk aan iets waar je je zorgen over maakt. Hoe erg zou dat over tien dagen zijn? Hoe erg zou het over tien jaar zijn?'
Er staat geen auteur bij, maar deze wijsheid wordt ook gebruikt bij cognitieve gedragstherapie, weet ik uit ervaring.
'Wanneer u een beetje eenzaam bent vannacht en bij uzelf denkt: Waartoe leidt dit alles? Waartoe ben ik op aard en wat heeft alles voor zin?
Juist op zo'n moment kan God u tegemoet komen.
Haal niet in, blijf rechts rijden en probeer Hem met lichtsignalen te waarschuwen.'
Ook hier geen auteur. Ik heb me slap gelachen.
In eerste instantie verdenk ik zus Tineke van de vrije interpretatie van teksten van Mieke Telkamp en het ANWB - bijelkaar gehouden met missionaire aspiraties, maar het is van Herman Finkers kom ik na wat gegoogel achter.

Bij aankomst in het motel gisteravond, raak ik in gesprek met 'Mountain Man Mike', zoals hij zichzelf noemt. Hij is eigenaar van goudmijnen in Alaska en Canada en praat vooral over zichzelf. Hij is 'wealthy' (doe dan'es wat aan je gebit, denk ik) en 'You tell your people in Europe: It's all a bunch of baloney.'. Hij bedoelt de politiek, maar of hij nu de Europese of de Amerikaanse bedoelt .... Ik vraag het niet, omdat ik geen zin heb in weer een minutenlange monoloog. 
Vanmiddag zei hij: 'Hey Bo, you be safe out there! Don't wanna read about you in the newspapers.'
'What d'you mean, Mike?'
'Ah well, a few months ago a pedal biker encountered a grizzly-bear ... He didn't survive it.'
Ik vind hem nu iets sympathieker.

Liefs  v Bo