Zwaar!

Waarom doe ik dit?, heb ik vanmiddag een paar keer gedacht. 

Vanmorgen ruim voor negen uur uit Monroe vertrokken. De waarschuwingen en adviezen van de motelmedewerker meegenomen en hopende dat het mee zou vallen.
Het viel mee, concludeerde ik in Skykomish. Ik was fit, goede temperatuur (graad of 14, bewolkt). Ik had er veertig mile klimmen op zitten en het ging goed! Naar Stevens Pass nog een mile of zestien. Oh, wat zou ik trots op mezelf zijn! Dat deed ik dan toch maar even.

Fietsen langs Hwy 2 is te goed te doen. Op bruggen is het spannend en ook als er nauwelijks shoulder is, maar dat komt niet veel voor.
Een mile of zes vóór Sk was een tunnel en dat durfde ik niet. Ik ben aan de kant gaan staan, heb een pick up gebarend gevraagd te stoppen, maar bestuurder wilde me niet meenemen. Ik vroeg hem wat hij adviseerde. Hij zag er sportief uit, dus had vast een idee.
'What you're doing. Hitch!'
Grapjas.
Tien minuten later kwam een dame van de andere kant, stak de weg over en stopte. Ik herkende haar auto. Ze was me eerder voorbij gereden en dus omgekeerd. Wat aardig! Even gekletst. Ze wilde weten waar ik vandaan kwam. Ze vertelde dat ze in Amsterdam was geweest.
Ze kwam met het idee achter me te rijden met waarschuwingslichten aan. Eenmaal in de tunnel, zag ik dat die best te doen was geweest. Er was een soort van trottoir aan de zijkant. Daar had ik kunnen lopen. Bovendien was de tunnel maar kort

In Skykomish koffie gedronken bij een benzinestop en bananen gekocht. De dame vertelde me van een collega die benzine jatte. Voor en na elke zin: 'Hon' en 'Sweatheart'. Ze had een kunstgebit waar één tand uit mistte.
De Hwy 2 ligt langs de Columbia-rivier. De rivier is soms smal, dan weer breed; rustig en wild en maakt dan een gigantisch lawaai.
Ik heb veel grote en kleine watervallen gezien van smeltend sneeuw uit de bergen.

Voorbij Sk trok de bewolking weg en werd het warmer. Miles heel fijn gefietst, tot ik er bijna was. Dat wil zeggen: tot ik nog een mile of zes te gaan had. Het was de hele dag al klimmen, maar nu werd het stijler. De lucht werd ijler; ik had in ieder geval moeite met ademhalen, het was heet, terwijl rechts van mij een hoge berm van sneeuw was (!) en ik was moe.
Op een gegeven moment kon ik niet meer, of wilde niet meer. Die dingen liggen altijd heel dicht bij elkaar, héh?!
Het uitzicht was prachtig, hoor! Bergen met sneeuw en sparren. Ik waardeerde het wel, maar genoot niet. Ik ben op een gegeven moment gaan lopen met het idee: dan stopt er vast wel iemand …
Niet.
Ik vond het niet leuk meer.
Maar ik ben er gekomen: op Stevens Pass. 4000 feet hoog. Het is een ski-oord.
Op een parkeerterrein begon ik mijn missie met: 'Sir, can I ask you something?!' 'Hey hi, you made it up to the Pass! Congratulations!' en de sir hield z'n hand omhoog voor een high-five.
Dit gaat goed komen!
Ik vroeg hem of hij een motel of camping wist.
Wat betreft het motel: gesloten, want het ski-hoogseizoen was voorbij. Had ik al gezien.
'But in Leavenworth are plenty options. It's a beautiful ride and it's all the way down. I'd say twenty miles or so.'
Ik zei hem dat het veel verder was. Hij keek het na op z'n telefoon. 36 Miles.
'But I can give you ...'
Yes!
Voordat ik een lift kon krijgen, moest ik wel even wachten. Hij wilde nog skiën.
'I'll be back in an hour.'
We wisselden telefoonnummers uit, voor het geval er iets zou veranderen. Ik heb m'n fiets ontpakt, voorwiel eruit gehaald en ben op de opgerolde slaapmat van Wouter gaan zitten. Dat zat fijn! Ik was zó blij dat ik niet meer hoefde te fietsen! Een hindoestaans echtpaar sprak me aan. Ze hadden me zien fietsen. Gelukkig niet zien lopen.
Toen Andy op de top was, belde hij. '...another twenty minutes.'
Ik wenste hem een veilige slide naar beneden.

Tijdens de rit naar Leavenworth maak ik verder kennis met Andy uit Bellingham (vlakbij Ferndale). Hij was op weg naar Spokane, fietser, vader, echtgenoot ('I'm on my way to my wife and my parents-in-law') en democraat. Dat laatste heeft hij niet gezegd, maar dat denk ik. We hebben drie kwartier in de auto gezeten en gepraat.

Afgezet in Leavenworth. Ik heb Andy m'n mailadres gegeven. Hij wil volgend jaar met z'n vrouw de Noordzee-route fietsen.
Lw is een namaak-Duits stadje aan Hwy 2. Ik zit in Rudloof's Pizza salade te eten, te schrijven en wijn te drinken.

Wat ik morgen doe, moet ik nog even uitzoeken. Fietsen zeker, maar weet niet hoe ver ik wil en kan. Ik voel zó mijn bovenbenen.
En ik wil graag uitslapen.

Ik heb 't net even uitgezocht. Wenatchee wordt 't. 25 miles. Ik kan uitslapen.

Liefs v Bo