Nu wél

25 mei 2018 - West Yellowstone, Montana, Verenigde Staten

Eergisteren in de Longbranch in Ennis, is mijn verhaal gestopt op het moment dat Phil tegen mij zegt: 'You're way too studious for a joint like this.' Beetje flauwe opening, maar begin van een paar gezellige uren. Ik word geadopteerd door de locals en praat met Lue, een oudere dame met een muizig hoofd die ik bijna niet kan verstaan, maar ik begrijp dat ze Ennis zelden uit is geweest en reizen niet nodig vindt. 'I travel as I watch tv.'
Rick en Phil zijn samen aan het poolen. Om de beurt komen ze even bij me.
Phil koketteert op z'n 64e met 'I'm getting older, but I refuse to grow up.' Hij heeft een vriendin van 28.
Rick is belangstellend naar mijn plannen en waar ik tot nu toe geweest ben.
Stephanie en Amy zoeken op hun telefoon op wat de weersvoorspellingen zijn en welke wegen in Yellowstone Park begaanbaar of afgesloten zijn.
Na 5 wijntjes en het telefoonnummer van Phil 'In case you get lost or in trouble', fiets ik naar m'n tent.
Goed geslapen en om elf uur de volgende ochtend weg.

Toen Stephanie en Amy de weersvoorspellingen gaven, dacht ik: We zijn hier in de bergen en het is Amerika. Hoe goed is het te voorspellen?' Maar het klopte wat ze zeiden. Gisteren alleen maar regen. Uren lang. Nu en dan wat minder hard, maar toch ...
Vanaf Ennis is langs de 278 S helemaal niks. Een auto stopt tijdens mijn banaanpauze. 'We wanna know if you are crazy.' Ik moet lachen en ontken het niet. Jolige moeder met dochter, waar ik vijftien minuten mee praat. Ze kennen de mensen bij wie ik in Dillon gelogeerd heb en excuseren zich voor het slechte weer.
Om vijf uur wordt het droog. Het valt me mee dat ik het fietsend zo lang vol heb gehouden, maar ik had ook geen keus.
Ik vind een camping en terwijl ik de tent aan het opzetten ben, komt man-met-hond naar me toe en excuseert zich eveneens voor het weer. Hij nodigt me uit chili bij hem te komen eten. Douglas heeft een enorme tent, een zeer gevulde overkapte pickup truck en veel sterke verhalen. De sterkste is wel dat tijdens zijn vakantie, hij komt elk jaar op deze camping in West Fork, zijn huis in Idaho is afgebrand en nu waarschijnlijk de hele zomer op de camping blijft.
Hij denkt met me mee over het vervolg van m'n fietstocht en geeft me pillen mee voor het geval mijn maag gaat opspelen van de chili '...or whenever you need them.'
Zijn chili was heerlijk! Nergens last van gehad en goed op geslapen.

Als ik vanmorgen vertrek, is het droog. 
Een eland steekt de weg over. Honderd meter voor me. Wat zijn die beesten groot!
Ik fiets langs Earthquake Lake. In augustus 1959 heeft hier een aardbeving plaatsgevonden. De hele omgeving ademt de herinnering. Borden langs de weg 'The Lake that tilt', 'Disaster August 1959', 'Hedgen Lake Earthquake was here' en natuurlijk het 'Information Center'.  Daar ben ik niet in geweest, maar ik heb wel een infopaneel met aandacht gelezen. Er zijn 28 mensen bij omgekomen, maar van slechts acht is het lichaam teruggevonden. De aardbeving veroorzaakte verplaatsing van tachtigmiljoen ton rotsen, gigantische modderstromen en het tot dan toe kleine Hedgen Lake is nu een gigantisch meer genaamd Earthquake Lake.
Het heeft dan al een tijdje een beetje geregend, nu wordt het nog wat natter. Madison County past zich al twee dagen aan mijn stemming aan en Gallatin County neemt het moeiteloos over.
En die bergen ....
In een saloon aan het uiteinde van het meer wordt koffie voor mij gezet. Voor de zekerheid haal ik mijn potje oploskoffie uit de fietstas. Lekkere koffie. Een hele pot voor iets meer dan twee dollar en gezelligheid. Tony en Chris komen afwisselend een praatje maken. Tony belt naar West Yellowstone om na te gaan of er nog slaapplaatsen zijn en Chris vertelt van haar man die ook een fietser is.
Het begint nog harder te regenen, dus ik besluit verder te gaan. Ik houd de deur open voor een man en zeg tegen'em: 'You're going in the right direction.'
'I'm going to West Yellowstone. If you want a lift ...'
Graag!
"Well, I'll have my beer, while you unload your bike. I'll unlock my truck.'
In de stromende regen leg ik mijn spullen achter in zijn auto. Even later komt Michael met m'n fiets aan zet die op de auto. Hij heeft er een 'rack' voor. Hij is ook een fietser. In de auto vertelt hij van dingen die hij heeft meegemaakt tijdens fietsen. Hij heeft een leuke manier van vertellen. We hebben het over Trump. 'I cannot believe how ....' ... Hij noemt dingen die Trump deed en doet waar hij het mee oneens is en waarom.
In West Yellowstone, het dorp aan de westkant van het park, stap ik uit de auto en laad mijn fiets weer op. Ik fiets het eerste motel dat ik zie naar binnen, maar ze zitten vol. De eigenaar praat mooi Engels. 'Are you British, sir?', vraag ik. Hij praat Nederlands terug.
'Oh, u bent Afrikaans!'
'Ja, hoe kom je erbij dat ik uit Europa kom?!'
Hij belt in het rond totdat hij een betaalbaar motel heeft gevonden. Op mijn fietstocht daarnaartoe, ik kan het natuurlijk niet vinden, vraag ik nog bij verschillende gelegenheden of ze plaats hebben en hoe duur ze zijn. De optie van de Afrikaanse meneer blijkt de beste te zijn.
Motel gevonden. Gezellig klein kamertje, maar mijn fiets past er niet bij. Terwijl ik de bagage van buiten naar binnen haal en uithang waar mogelijk -mijn hele leven is nu wel goed nat!- komt buurman naar buiten: 'Ha, Fryslân boppe!' Nou jaa!
Peter stelt zich voor. Hij is in Den Haag geboren en getogen en woont nu met vrouw in Leersum. Kinderen zijn het huis uit en hij is opa. Peter is zes weken op motorvakantie om zijn pensioen in te luiden. We zijn net uit eten geweest. Lekker weer even Nederlands praten.
Zowel Tony, als Michael, als Peter raadden me aan morgen eerst naar het 'Visitor Center' te gaan, voordat ik het park in fiets. Nog niet alle campings zijn open en motel-/hotelgelegenheden zijn waarschijnlijk vol, omdat het Memorial Day en lang weekend is.
Peter heeft een beer gezien, maar die was zo ver weg 'hoef je niet over in te zitten'....
Hm.

Foto’s

5 Reacties

  1. Wgp:
    25 mei 2018
    Hallo Bo

    Geniet ervan.
  2. Bjorn:
    25 mei 2018
    Hoi bo, erg leuk te lezen, over die amerikanen. Lijkt erop dat je het zelf ook leuk vond!! Tja, leven van een reiziger gaat niet over rozen. Accepteren en weer doorgaan. ...veel plezier in yellowstone. Zal wel erg mooi zijn. Gun jezelf ook wat!!
  3. Gertiet:
    25 mei 2018
    ha Bo, wat makkesto gau en maklik kontakt! en wat trefsto aardige, behelpsume minsken.
    De tent is ynwijd,mar kin dus net altyd konkurearje mei in motel.Goed datsto it gat wer op it sadel hyst hast.Genietsje fan Yellowstone Park. We sille jûn de kaart der werris by pakke. Hjjir alles bêst. xxx omke/muoike. 25 maaie
  4. Christina Weiland:
    25 mei 2018
    Hoi Bo, hjir ek in fan fanôf it earste ferhaal fan dy. Wat in aventoer. A once in a lifetime experience! Prachtich hoe asto skriuwst oer dyn erfaringen en de ontmoetingen mei allerhande minsken. Do bist no flakby Yellowstone, dêr binne wij (Meinte en ik) in 1998 ek west (mar dan in de auto!) Prachtich national park, hat in soad yndruk op ús makke. Succes mei de fierdere fietstocht en dast mar in soad leave en ynspirende minsken tsjin komme meist. Fan dyn sus Joke haw ik de tip kriigen om dyn ferhaal te folgjen en eltse dei bin ik wer benijd wast wer meimakke hast. Take care . . . Groetnis fan Fokke en Christina.
  5. Nico:
    29 mei 2018
    Heel knap dat je na al die uren in de regen fietsen zo opgewekt blijft en dan weer allerlei leuke ontmoetingen hebt. Zo wordt zo’n reis iets dat je nooit meer vergeet. Het stortregent nu hier in Amsterdam (ik zit gewoon binnen) en ik moet aan jou denken op je fiets zonder bescherming!